سنجش ميزان امنيت فضايي شهروندي با استفاده از مدل هاي تصميم گيري چندمعياره (مطالعه موردي: مناطق سيزده گانه شهر مشهد)

امروزه برقراري امنيت در فضاهاي شهري يكي از دغدغه هاي عمده مديران شهري است. امنيت شهري ممكن است بازتابي از ويژگي هاي مختلف فضاي شهري نظير كالبد، اجتماع، اقتصاد و سياست باشد. با توجه به جرايم و پيچيدگي هاي در حال افزايش فضاهاي شهري، تلاش براي دستيابي به شهر پايدار، سالم و خوب در گرو برقراري امنيت شهروندان معنا مي يابد و اين به معناي ساماندهي و چينش مطلوب كالبد، فضاهاي اقتصادي، علل اجتماعي و نهادي براي كنترل فضاست. شهر مشهد يكي از كلان شهرهايي است كه در سال هاي اخير، شكوفايي اش در ابعاد مختلف مديريت شهري نظير زيرساخت ها، كالبد، منظر شهري و غيره، اعتبار ويژه اي بدان بخشيده است. مقاله حاضر به دنبال بررسي سطح امنيت فضايي شهروندان در مناطق مختلف شهر و رتبه بندي مناطق سيزده گانه براساس مهم ترين شاخص هاي موثر در شكل گيري امنيت فضايي در اين مناطق است. براي اين منظور با استفاده از روش تحليلي توصيفي، و با ابزار پرسش نامه به گردآوري داده و تحليل آن ها با نرم افزارهاي SPSS و Excel اقدام شده و همچنين رتبه بندي مناطق با استفاده از تكنيك PROMETTE به عنوان يكي از تكنيك هاي تصميم گيري چندمعياره انجام شده است. نتايج حاكي از آن است كه ميزان امنيت فضايي از نظر شهروندان در مناطق 12، 11 و 9 بيش از ساير مناطق شهر مشهد است كه مي شود دليل آن را بافت كالبدي منظم، خوانايي بيشتر فضا، گشودگي و تراكم بافت، همگوني نسبي جمعيت به لحاظ اقتصادي و اجتماعي دانست.