بررسي نقش ميانجي مهارت سياسي و استرس شغلي در رابطه بين احساس پاسخگويي فردي و عملكرد شغلي

The Mediating Role of Political Skills and Job Stress in Relationship Between Sense of Personal Accountability and Job Performance

مقدمه: ازآنجاكه كاركنان از مهم‌ترین سرمایه‌های هر سازمان از جمله مراكز آموزش عالی به شمار می‌روند، بررسی و شناسایی عوامل تاثیر-گذار بر عملكرد و تنش شغلی آن‌ها از اهمیت روزافزونی برخوردار است. براین اساس پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین پاسخگویی فردی و عملكرد شغلی با آزمون نقش میانجی مهارت‌های سیاسی و تنش شغلی در بین كاركنان دانشگاه شیراز انجام شده است. روش‌كار: جامعه آماری این پژوهش شامل كلیه كاركنان دانشگاه شیراز كه دارای مدرك بالای دیپلم هستند بودند كه شامل 726 نفر بودند كه از میان آنان 248 نفر با روش نمونه‌گیری تصادفی طبقه‌ای انتخاب شدند. روش تحقیق توصیفی- همبستگی بود. برای گردآوری اطلاعات از پرسشنامه‌های استاندارد پاسخگویی هاچوارتر و همكاران (2005)، عملكرد شغلی پاترسون (1990)، استرس شغلی هاوس و ریزو (1972) و مهارت سیاسی فریز و همكاران (2005) استفاده شد. روابط بین متغیرهای مكنون و اندازه‌گیری شده در الگوی مفهومی با استفاده از مدل معادلات ساختاری تعیین شدند. یافته‌ها: نتایج نشان داد كه عملكرد شغلی كاركنان تحت تأثیر پاسخگویی فردی قرار دارد و كاركنانی كه دارای مهارت سیاسی بودند هست بر پاسخگویی آن‌ها اثر می‌گذارد و اثر معنی‌داری بر عملكرد شغلی آن‌ها خواهد داشت. تنش شغلی نیز رابطه منفی و معنی‌دار بر عملكرد شغلی داشت. نتیجه‌گیری: بر اساس یافته‌های پژوهش، مهارت سیاسی و تنش شغلی رابطه بین پاسخگویی فردی با عملكرد شغلی را تحت تأثیر قرار می‌دهند. این نتایج بر ضرورت بازشناسی نقش میانجی مهارت سیاسی و تنش شغلی در بررسی رابطه علی پاسخگویی فردی با عملكرد شغلی تأكید می‌كند.

Introduction: Since faculty members are among the most important assets of higher education institutions, surveying and identifying factors associated with these sources that can be effective on their performance and stress have gained increasing importance. Accordingly, the present study was conducted to survey the relationship between personal accountability and job performance considering the mediating effect of skills and job stress among employees of the University of Shiraz. Methods: The statistical population of this study consisted of all of Shiraz University staff who had high school diploma, which included 726 individuals. A sample of 256 persons was chosen using stratified random sampling method. The research method was descriptive-correlative. Data were collected using Hochwarter et al. (2005) accountability, job performance (1990) of Paterson, House and Rizzo’s (1972) Job tension and political skills, and Ferris et al. (2005) satisfaction standard questionnaires. The structural equation modeling (SEM) was used to study the relationship between the latent variables and the measured ones in conceptual model. Results: The results showed that job performance was affected by personal accountability; employees who had political skills had more accountability, which significantly affected their job performance. Job tension had a significant negative correlation with job performance. Conclusions: According to the results, political skills and job tension affected the relationship of individual’s accountability with job performance. The results put emphasis on the necessity of reassessing the mediating roles of political skills and job tension in surveying the causal relationships of accountability with job performance.