تنوع گفتماني در سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران و وجوه ديپلماسي نوين هسته اي

سياست خارجي در مقام مهمترين نمود رفتار بين المللي دولت ها همواره عرصه تعامل ميان نظريه و عمل بوده است. در اين ميان، تحليل سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران از سوي منابع خارجي و داخلي تاكنون در چارچوب الگوهاي سنتي تحليل سياست خارجي و يا بر مبناي مفروضه هايي اثباتگرايانه و سودمندگرايانه حاكم بر عرصه مطالعات بين المللي قرار داشته است؛ اما امروزه به جد ميتوان مدعي شد كه تحليل واقع بينانه اي از سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران ممكن نخواهد شد مگر آنكه در چارچوب ادراكي ما ابزارهايي جهت مدنظر قرار دادن اهميت بنيادين مقوله ي معنايي نظام جمهوري اسلامي وجود داشته باشد. بر اين مبنا، ميتوان گفت كه پس از پيروزي انقلاب اسلامي ايران تاكنون جلوه هاي متفاوتي از سازه هاي گفتماني در چارچوب كليت دانايي انقلاب اسلامي در سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران شاهد بوديم؛ بنابراين، سوال پژوهش آن است كه تنوع گفتماني در سياست خارجي چه تاثيري بر ديپلماسي هسته اي جمهوري اسلامي ايران در دوره هاي مختلف سياست خارجي داشته است؟ در پاسخ به اين سوال فرض مقاله آن است كه تنوع گفتماني در سياست خارجي زمينه ساز بسيج منابع و در نتيجه ديپلماسي متفاوت هسته اي در دوره هاي مختلف سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران جهت حل و فصل بحران هسته اي شده است.