بررسي ملاحظات طراحي نماي سبز به عنوان يك نماي پايدار

جامعه ی جهانی نیازمند مشاركت همگانی برای كاهش آلاینده های محیطی و مصرف انرژی و در نتیجه حفظ و حراست از منابع محیطی و میراث جهانی است. معماری نیز باید ضمن كاهش مصرف انرژی و كاهش آلودگی محیط زیست، عناصر خود را در جهت اهداف توسعه ی پایدار هماهنگ سازد. در این میان، نمای ساختمان یكی از اجزایی است كه به دلیل سطوح وسیع خود، می تواند نقش به سزایی در كاهش انرژی مصرفی ساختمان داشته باشد. در طول دو دهه ی گذشته، تكنولوژی نمای سبز به یكی از اجزای مهم طراحی معماری تبدیل شده كه به وجود آورنده ی جنبه های مثبت فیزیكی و بصری متعددی است. این نماها با استفاده از پوشش های گیاهی روی سطح خود، علاوه بر كاهش آلودگی هوا، به دلیل بهبود عملكرد حرارتی جداره، موجب كاهش میزان مصرف انرژی در داخل ساختمان نیز می شود. زیبایی، ایجاد زیست بومی برای گونه های مختلف جانداران، بهبود عملكرد آكوستیكی و بسیاری موارد دیگر از فواید این نماهاست. این مقاله ابتدا قصد دارد نماهای سبز را به طور خلاصه معرفی نماید و به بیان انواع و فواید حاصل از استفاده از آنها بپردازد. تمركز اصلی این پژوهش، بر ملاحظات اساسی در طراحی نماهای سبز است. سیستم های نمای سبز در صورت رعایت ملاحظات مطرح شده، بسیار عملكردی و با طول عمر بالا بوده كه می تواند بر هزینه ی پروژه های معماری تأثیر قابل توجهی داشته باشد. این پژوهش با ارائه ی الگوهایی مناسب می تواند راهنمای طراحان و معماران علاقمند به معماری پایدار و طراحی سبز باشد.