تاثير اينترونشن كرونري بر بقاي بلند مدت بيماران مبتلا به بيماري ايسكمي قلبي پايدار

پيش زمينه: اينترونشن كرونري (percutaneous coronary intervention [PCI]) آنژين را در بيماران مبتلا به بيماري ايسكمي قلبي پايدار كاهش مي دهد، اما كارآزمايي هاي باليني نشان نداده اند كه بقا را بهبود مي بخشد. در فاصله بين ژوئن 1999 تا ژانويه 2004، ما 2287 بيمار مبتلا به بيماري ايسكمي قلبي پايدار را به صورت تصادفي به دو گروه راهبرد درمان اوليه دارويي بهينه به تنهايي (گروه درمان طبي) و درمان دارويي بهينه به اضافه PCI ( گروه PCI) اختصاص داديم و تفاوت معني داري را در ميزان بقا در يك دوره پيگيري با ميانه 6/4 سال نيافتيم. ما در اين مقاله ميزان بقا را در بيماراني كه تا 15 سال پيگيري شدند گزارش مي كنيم. روش ها: ما از بيماران حاضر در Department of Veterans Affairs (VA) و برخي مراكز non-VA در ايالات متحده اجازه گرفتيم تا از شماره شناسايي ملي (Social Security Number) آن ها براي پيگيري بقا پس از اتمام دوره كارآزمايي اوليه استفاده كنيم. ما VA National Corporate Data Warehouse و National Death Index را براي به دست آوردن اطلاعات بقا و تاريخ مرگ به هر علت جستجو كرديم. بقا براساس روش كاپلان – ماير (Kaplan-Meier) محاسبه شد و از مدل مخاطرات متناسب كاكس (Cox proportional hazards model) براي تعديل تفاوت هاي بين گروهي معني دار در مشخصات پايه استفاده گرديد. يافته ها: اطلاعات مربوط به بقاي بلند مدت براي 1211 بيمار در دسترس بود (53 % جمعيت اوليه). ميانه دوره پيگيري براي تمام بيماران 2/6 سال بود (دامنه صفر تا 15). ميانه دوره پيگيري براي بيماران در مراكزي كه اجازه پيگيري را داده بودند. 9/11 سال بود (دامنه صفر تا 15). در مجموع 561 مورد مرگ ( 180 مورد در طي دوره پيگيري در كارآزمايي اوليه و 381 مورد در طي دوره پيگيري بلند مدت) رخ داد: 284 مورد مرگ (25 %) در گروه PCI و 227 مورد مرگ (24%) در گروه درمان دارويي (نسبت خطر تعديل شده، 03/1 ؛ CI 95 % : 83/0 تا 21/1 ، 76/0 = P) نتيجه گيري: در طي يك دوره پيگيري بلند مدت تا 15 سال، ما تفاوتي را در ميزان بقا بين راهبرد اوليه PCI به اضافه درمان دارويي و درمان دارويي به تنهايي در بيماران مبتلا به بيماري ايسكمي قلبي پايدار نيافتيم.