اهميت باليني آتيپي پاراتيروييد: آيا پايش طولاني مدت لازم است؟

پيش زمينه: تشخيص غيرمعمول آدنوم آتي پيك پاراتيروييد(atypical parathyroid adenoma (APA) باعث ايجاد يك چالش در پايش باليني مي شود. ما يك مجموعه بزرگ از موارد APA را با هدف مشخص كردن پيامدهاي بلند مدت آن بررسي كرديم. روش ها: داده هايي كه به صورت آينده نگر براي بيماراني با تشخيص بافت شناسي APA جمع آوري شده بودند، بازيابي شدند. اين تشخيص براساس وجود دو يا بيش از دو معيار زير تعريف مي شود: يافتن باليني يا حين عمل چسبندگي، باندهاي فيبروزه، رشد ترابكولار يا سرعت تقسيم ميتوزي كمتر از 1 در هر 10(high power field) hpf بدون وجود شواهد مسلم بدخيمي. پيگيريها در هفته دوم؛ ماه ششم و پس از ان به صورت ساليانه انجام شد. يافته ها: از سال 1970 تا سال 2014، 51 بيمار (2/1٪) مبتلا به هيپرپاراتيروييدي اوليه يك APA تشخيص داده شده داشتند. ميانگين سن بيماران 56 سال بود (دامنه 19 تا 83) و 61٪ از آنها زن بودند. در حين عمل 11 مورد از 51 غده (22٪) چسبندگي داشتند كه نياز به لوبكتومي همزمان تيروييسد داشت. يافته هاي شايع ميكروسكوپيك عبارت بودند از: 78٪ فيبروز، 37٪ رشد ترابكولار و 24٪ افزايش تعداد ميتوزها، ميانگين وزن APAها 4/3 گرم (دامنه 167 ميلي گرم تا 38 گرم) بود. از دست رفتن هتروزيگوسيتي در 25 نفر از 38 بيمار ازمايش شده (66 %) رخ داد؛ در 9 مورد در جايگاه (p21 (locus، در 6 مورد در CDC73 و PTEN و در 4 مورد در RB1 همراه با ميانگين 24٪ براي از دست رفتن بخشي از آلل (دامنه 6 تا 79). با ميانگين پيگيري 5 سال (دامنه 5/0 تا 18) هيچ بيماري دچار عود نشد. نتيجه گيري: در يك دوره پيگيري با ميانگين مدت 5 سال، هيچ موردي از عود APA پس از رزكسيون مشاهده نشد. خصوصيات مولكولي هيچ گونه تاثير متمايزي نداشتند و اين موضوع نشان ميدهد كه پيگيري بلند مدت ممكن است غيرضروري باشد.