نقش خودكارآمدي، هوش هيجاني و سبك هاي فرزندپروري والدين در پيش بيني انگيزش پيشرفت تحصيلي دختران دبيرستاني

هدف پژوهش بررسي نقش خودكارآمدي، هوش هيجاني، و سبك هاي فرزندپروري والدين در پيش بيني انگيزش پيشرفت تحصيلي دختران دبيرستاني بود. پژوهش از نوع توصيفي همبستگي بود. جامعه آماري كليه دانش آموزان مقطع دبيرستان شهر اصفهان بود. نمونه مورد مطالعه 200 دانش آموز دختر مقطع دبيرستان بود كه به روش تصادفي خوشه اي چند مرحله اي از بين دو دبيرستان ناحيه 4 و 5 آموزش و پرورش شهر اصفهان انتخاب شدند و پرسشنامه هاي خودكارآمدي عمومي شرر و همكاران (1982)، هوش هيجاني پترايدز و فارنهام (2002)، و انگيزش پيشرفت تحصيلي والراند و بيسونت (1992) توسط دانش آموزان و پرسشنامه هاي سبك هاي فرزندپروري باومريند (1988) توسط مادران تكميل شد. در تحليل داده ها از آزمون همبستگي و تحليل رگرسيون گام به گام استفاده شد. نتايج تحليل رگرسيون نشان داد، از بين عوامل خانوادگي و فردي، به ترتيب سبك مقتدرانه، خودكارآمدي و هوش هيجاني پيش بيني كننده هاي معناداري (01/0P<) براي انگيزش پيشرفت تحصيلي دختران مي باشند. اين در حالي بود كه سبك هاي سهلگيرانه و مستبدانه نقش پيش بيني كنندگي معناداري در انگيزش پيشرفت تحصيلي نداشتند. يافته هاي پژوهش در كل بيانگر آن است كه سبك هاي فرزندپروري، خودكارآمدي و هوش هيجاني مي توانند بر عملكرد تحصيلي دانش آموزان تاثيرگذار باشند.