اثربخشي درمان بر اساس بهبود كيفيت حيطه هاي زندگي بر عواطف مثبت و منفي زنان سالمند

بهبود كيفيت زندگي سالمندان رابطه­ي اثبات شده اي با ابعاد سلامتي رواني و بهزيستي ذهني آن ها دارد. اين مطالعه جهت بررسي اثربخشي درمان بر اساس بهبود كيفيت حيطه هاي زندگي بر عواطف مثبت زنان سالمند ساكن شهر كرمانشاه انجام گرفت. روش اين مطالعه، نيمه­آزمايشي از نوع پيش­آزمون-پس­آزمون با گروه كنترل بود. جامعه­ي آماري مطالعه شامل تمامي زنان عضو مراكز روزانه­ي سالمندان شهر كرمانشاه مي­شد. نمونه ي مورد نظر با استفاده از نمونه­گيري خوشه­اي از ميان 214 نفر از زنان سالمندي انتخاب شد كه در مركز روزانه­ي فرزانگان كرمانشاه عضويت داشتند. 30 زن سالمند واجد شرايط شركت در اين مطالعه بودند كه به طور تصادفي و با همتاسازي در دو گروه آزمايشي و كنترل قرار گرفتند (دو گروه 15 نفري). سالمنداني كه در گروه­هاي آزمايشي قرار داشتند، هشت جلسه (هر هفته يك جلسه) روان­درماني بر اساس بهبود كيفيت حيطه هاي زندگي را دريافت كردند و گروه كنترل در اين زمان هيچ مداخله اي دريافت نكرد. ابزار اين پژوهش شامل پرسش نامه­ي­ جمعيت­شناختي، و عاطفه­ي مثبت و منفي (واتسون، 1998) بود كه در مرحله­ي پيش­آزمون، پس آزمون و پيگيري توسط اعضاي گروه آزمايش و كنترل تكميل شدند. نتايج تحليل كواريانس چند متغيره نشان داد كه درمان بر اساس بهبود كيفيت حيطه هاي زندگي در افزايش عواطف مثبت و كاهش عواطف منفي زنان سالمند موثر است (001/0P<). آزمون پيگيري دوماهه نشان داد كه دستاوردهاي مداخله در افزايش عواطف مثبت و كاهش عاطفه­ي منفي حفظ شده است. بنابراين توصيه مي­شود كه اين روش درماني به عنوان يكي از درمان­هاي حمايتي توسط روان­شناسان و پزشكان شاغل در حوزه­ي سالمند مورد استفاده قرار گيرد.