چرايي ساخت سد و كاركردها

ايران با مساحتي بالغ بر 000 و 648, 1 كيلومتر مربع، در منطقه خشك و نيمه خشك جهان قرار گرفته است. ميانگين بارندگي سالانه در كشور حدود 250 ميليمتر است، كه از حد ميانگين آسيا كمتر و حدود يك سوم ميانگين بارندگي جهان است. توزيع زماني بارندگي نيز منطبق با نياز آبي نيست و در بخش بزرگي از كشور، نزديك به 80 درصد بارندگي سالانه در كمتر از سه ماه از سال رخ مي دهد. بنابراين ذخيره سازي آب در زمان بارندگي (به سبب عدم هم زماني جريان بيشينه آب سطحي با نياز بيشينه مصرف) در مخزن هاي سدها، يك ضرورت اجتناب ناپذير است. توزيع مكاني بارندگي نيز در سطح كشور يكسان نيست، و به اين خاطر تهيه طرح جامع الگوي كشت متناسب با منابع آب قابل دسترس پايدار (سطحي و زير زميني)، شرايط اقليمي، كيفيت خاك و همچنين پژوهش و آموزشي براي بيشينه كردن بهره وري آب در بخش كشاورزي، كه در همه جهان با توجه به وظيفه تأمين خوراك، بيشترين مصرف كننده آب است، و انتقال آب بين حوضه اي براي مصرف خانگي و تثبيت جمعيت مناطق مسكوني حوضه هاي كم آب، ضروري است. ايرانيان با توجه به شرايط اقليمي چندگانه اين كشور پهناور و با بهره گيري از هوشمندي شان، از هزاران سال پيش با خلق آثار بزرگ و ماندگار در سدسازي، آب انبارهاي خانگي و عمومي و ساخت شبكه گسترده قنات، به بهره برداري از آب هاي سطحي و زيرزميني پرداخته اند. در اين مختصر به تاريخ سدسازي در ايران، اهميت و ضرورت ادامه ساخت سد به منظور كنترل سيل، ذخيره آبهاي سطحي سيلابي و مازاد بر نياز در زمانهاي پر آبي رودخانه ها براي مصرف هاي خانگي (شرب و بهداشت)، كشاورزي ( تامين غذا)، صنعت و توليد انرژي پاك تجديدپذير( با توجه به تهديد جهاني تغييرات اقليمي به سبب افزايش گازهاي گلخانه اي)، با استفاده از تجربه و معيارهاي بين المللي كه در بولتن هاي كميسيون بين المللي سدهاي بزرگ براي سدسازي بازتاب يافته، پرداخته مي شود.