عدالت و جنسيت در آرمانشهر افلاطون:بررسي نگرش افلاطون درباره زنان

شارحان آثار افلاطون، تفسيري واحد از نگرش وي درباره زن ارائه نمي‌دهند؛ زيرا در بررسي آثار افلاطون، با قطعاتي متناقض نما، ناهمگون و پراكنده در اين زمينه روبه‌رو مي‌شوند. از يك سو، افلاطون براي زنان حقوق اجتماعي محدودي قائل بود و آنان را موجوداتي ناتوان و حقير مي‌دانست؛ از سوي ديگر، او در چينش آرمانشهر خود براي رسيدن به عدالت، نقش‌هاي اجتماعي جديدي براي زنان همچون مردان قائل مي‌شود و نيز آنان را از جهت استعداد و طبيعت با مردان يكي مي‌داند. آنچه در اين ميان اهميت دارد و ما در جست‌وجوي آن هستيم، انگيزه و هدف افلاطون از طرح اين موضوع است؛ به ويژه آنكه ما شاهد رويكردي وحدت‌انگارانه در اخلاق و سياست افلاطوني هستيم كه مبتني بر نگرش‌هاي فلسفي اوست. به اين ترتيب در اين نوشتار، از چشم اندازي تاريخي ـ اجتماعي به دوره يونان كهن، به بررسي ديدگاه‌هاي فلسفي افلاطون درباره زن و تفسيرهاي متفاوتي كه امروزه از آنها شده است، مي پردازيم. در پايان به اين نتيجه مي‌رسيم كه افلاطون سعادت جامعه را در عدالتي مي‌ديد كه در همة انسانها، جدا از جنسيت و توانايي آنان، صورت واحدي دارد؛ ازاين رو دغدغة او بالا بردن حقوق اجتماعي زنان نبوده است.