نقد و بررسي نسبي گرايي اخلاقي از منظر علامه طباطبايي

علامه طباطبايي در الميزان، روايتي از نسبي گرايي اخلاقي را مطرح كرده، به نقد و بررسي آن مي پردازد؛ نسبي نگري اي كه به هيچ اصل اخلاقي جهان شمولي باور ندارد و اخلاق را تابع اهداف و شرايط متغير اجتماعي و فرهنگي مي داند. پرسش پاية اين جستار اين است: علامه طباطبايي چگونه و بر پاية چه پايگاه فكري اي نسبي نگري اخلاقي را نقد مي كند؟ دستاورد پژوهش حاضر اين است كه علامه سه نوع مغالطه را در ادعاي نسبي گرايان تشخيص مي دهد كه عبارت اند از: 1. مغالطة خلط ميان اصل اخلاقي و امور ناظر به واقع؛ 2. مغالطة خلط ميان اطلاق مفهومي (=كليت) و اطلاق وجودي (= دوام)؛ 3. مغالطة خلط ميان امر عيني و فرضي. همچنين، به نظر مي رسد: پايگاه فكري علامه طباطبايي در نقد نسبي گرايان اخلاقي، شهودگرايي اخلاقيِ مُستنَد به فطرت است؛ شهودگرايي اي كه از سوي عقل و نقل، تأييد و تفسير و تبيين شده است و نقل و عقل در حل تعارض ميان شهودات متعارض به ما كمك مي كنند