قدرت و پادقدرت جنسيتي در سينماي ايران، مقايسه تطبيقي آثار تهمينه ميلاني و رخشان بني اعتماد

در نظريه هاي مربوط به اعمال قدرت، عده اي از انديشمندان معتقدند قدرت عموماً از طريق مكانيسم هاي «متني» بر جامعه اعمال مي شود. اين پژوهش سعي در شناخت مكانيسم هاي متني اعمال قدرت جنسيتي دارد. پرسش پژوهش حاضر اين است كه سينما با چه مكانيسم هايي در راستاي انقياد زنان حركت مي كند و به تحكيم گفتمان مردسالاري مي پردازد؟ همچنين، در سينما چگونه گفتمان زنان به واسازي اين الگوي اعمال قدرت مي پردازد؟ براي پاسخ به پرسش هاي پژوهش، با بهره گيري از تحليل انتقادي گفتمان و رويكرد تركيبي پل گي و وداك و مفاهيمي همچون منازعه گفتماني، سوژه سازي بر مبناي استيضاح، خلق فانتزي و آلوده انگاري، چگونگيِ اعمال قدرت جنسيتي را در آثار تهمينه ميلاني و رخشان بني اعتماد تفسير كرديم. يافته هاي پژوهش نشان مي دهد آثار تهمينه ميلاني متوني تك صدايند و اعمال قدرت و بهره گيري از مكانيسم هاي اعمال قدرت عمدتاً از جانب گفتمان مردسالاري براي اعمال سلطه استفاده شده است. آثار رخشان بني اعتماد فرم دموكراتيكي دارد و امكان سخن گويي براي همه گفتمان ها فراهم است. همچنين، قدرت در ميان گفتمان هاي مختلف توزيع شده و همه گفتمان ها از مكانيسم هاي اعمال قدرت بهره مي برند و زنان نيز با بهره گيري از آن ها از امكان هاي مقاومت برخوردارند.