نسل و جدي انگاري جرم

آگاهي از نگرش مردم جامعه درباره جرم، از ديرباز در فرهنگ ها و جوامع مختلف، مورد توجه فلاسفه حقوق كيفري، فلاسفه اجتماعي و محققان اجتماعي بوده است. از آنجا كه معمولاً درك اجتماعي يكسان از ميزان اهميت، جديت و شدت رفتارهاي مختلف مجرمانه در يك جامعه وجود ندارد، نوع و ميزان واكنش هاي اجتماعي در برابر جرايم نيز متفاوت مي­شود. ريشه يابي اين تفاوت ها، مسئله اي قابل تامل است. پژوهش حاضر پيمايشي مقطعي در زمينه جدي انگاري جرم در دو نسل جوان و بزرگسال است كه در جامعه پرتحول ايران انجام شده است. سنجش ارتباط جدي انگاري جرم با جهت گيري هاي ارزشي نسل ها، به عنوان مهم ترين عامل مرتبط با واكنش جمعي نسبت به نقض قوانين اجتماعي، از اهداف مهم اين تحقيق بوده است. نمونه تحقيق 246 نفر از دو گروه بزرگسال (101 نفر) و نسل جوان (145 نفر) ساكن شهر تهران در سال 1392 است كه با روش خوشه اي چند­مرحله اي انتخاب و با ابزار پرسشنامه ساخت يافته، اطلاعات مورد نياز گرد آوري شده است. يافته هاي تحقيق نشان مي دهد هرچند ميزان جدي انگاري جرم ميان دو نسل بزرگسال و جوان، تفاوت فاحشي با هم ندارد، اختلاف مشاهده­شده به لحاظ آماري معنادار است و دو گروه نسلي، نادرستي و زيانباري جرايم مختلف را يكسان ارزيابي نكرده اند. همچنين تحليل چندمتغيري نشان مي دهد رابطه جهت گيري هاي ارزشي (متغير واسط) نسل ها و جدي انگاري جرم معنادار است؛ به طوري كه ظهور و غلبه ارزش هاي فرامادي در نسل جوان تر مي تواند دليلي بر كاهش جدي انگاري جرم از سوي آنان نسبت به نسل قبل باشد. يافته هاي تحقيق حاضر در چارچوب دلالت هاي نظريه نسل تاريخي مانهايم و اينگلهارت تبيين شده است.