نقش واسطه اي الگوهاي تعاملي زوجين در رابطه بين آسيب پذيري هاي بادوام و دلزدگي زناشويي زوجين متقاضي طلاق

دلزدگي زناشويي به عنوان يكي از عاملهاي اساسي طلاق در ادبيات پژوهشي مطرح است كه تحت تاثير عوامل مختلفي از جمله نورزگرايي، عملكرد خانواده اصلي، باورهاي ارتباطي و الگوهاي تعاملي زوجين قرار دارد. پژوهش حاضر با هدف ارزيابي اثرات مستقيم و غيرمستقيم آسيبپذيريهاي بادوام يعني نورزگرايي، عملكرد خانواده اصلي و باورهاي ارتباطي زوجين از طريق الگوهاي تعاملي زوجين بر دلزدگي زناشويي زوجين متقاضي طلاق انجام شد. 100 زوج متقاضي طلاق در شهرستان اردبيل به پرسشنامههاي دلزدگي زناشويي (CBM)، زيرمقياس نورزگرايي از پرسشنامه شخصيتي نئو (NEO-FFI)، مقياس خانواده اصلي (FOS)، پرسشنامه باورهاي ارتباطي (RBI) و فرم كوتاه پرسشنامه الگوهاي ارتباطي (CPQ-SFپاسخ دادند. تحليل دادهها نشان داد كه مسيرهاي مستقيم نورزگرايي، باورهاي ارتباطي زوجين، الگوهاي تعاملي توقع/ كنارهگيري و مثبت به دلزدگي زناشويي معنادار بودند. به علاوه مسيرهاي مستقيم نورزگرايي و باورهاي ارتباطي زوجين به سبك توقع/كناره گيري، و هم چنين عملكرد خانواده اصلي و باورهاي ارتباطي زوجين به سبك مثبت معنادار بودند. از سوي ديگر، طبق نتايج پژوهش، رابطه غيرمستقيم نورزگرايي و باورهاي ارتباطي با دلزدگي زناشويي از طريق سبك توقع/كناره گيري و رابطه غيرمستقيم عملكرد خانواده اصلي و باورهاي ارتباطي با دلزدگي زناشويي از طريق سبك مثبت معنادار به دست آمدند. بر اساس نتايج پژوهش به نظر ميرسد كه آسيبپذيريهاي بادوام زوجين به تنهايي يا به همراه سبكهاي تعاملي زوجين ميتواند در دلزدگي زناشويي در طول زندگي نقش داشته باشد. اين يافته ميتواند در فرايند مشاوره پيش از ازدواج و درمان زناشويي به متخصصان مربوطه ياري رساند.