خلاقيت و نوگرايي در جنسيت زدايي از زبان هاي محاوره اي و عرفاني

زبان از عناصر مهم در شكل گيري هويت فرهنگي و انتقال فرهنگ افراد است. در كنار آن، جنسيت در مفهوم تلفيقي آن شامل عناصر زيست شناختي، روان شناختي، فرهنگي و اجتماعي است. در نتيجه، زبان و هويت يابي جنسيتي رابطه اي پيچيده دارند. در اين زمينه، بررسي بنيادهاي زباني از نگاه انديشمندان انسان شناسي و فمنيسم، يافتن مصاديق تبعيض آميز جنسيتي و بررسي نظام زباني درون هر فرهنگ، از شاخه هاي مهم مطالعات فرهنگي به شمار مي آيند. با اين فرض كه جامعه مي تواند از رهگذار زبان، به افراد هويت خاص جنسيتي فرودَست يا فرادَست بخشد، تلاش نوشتار حاضر بر اين بوده تا با بررسي داده هاي كتابخانه اي و تحليل اين داده ها با رويكرد معناكاوانه، توصيفي و انتقادي، به جنسيت زدايي از زبان فارسي و عرفاني به منزله نوآوري فرهنگي بپردازد. براي اين مقصود، امكان خوانش هاي جديد با رويكرد انتقادي و نوگرايانه ملاك عمل قرار گرفته است. نكته آن است كه در زمينه برنامه ريزي براي جنسيت زدايي از زبان فارسي، پژوهش ها و آسيب شناسي هاي نظام مند كمتر انجام شده است و ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ از ﮐﻠﯿﺸﻪ ﻫﺎي زباني، در زبان رايج و زبان عرفاني، ﺑﺪﻭﻥ ﺁﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﺟﺪﯼ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻘﺪ ﻭ ﭘﺮﺳﺶ ﻗﺮﺍﺭ ﮔﯿﺮﻧﺪ، ﻣﺮﺗﺒﺎً ﺩﺭ ﺣﺎﻝ ﺑﺎﺯﺗﻮﻟﯿﺪند.