اثر درمان هاي شناختي - رفتاري فردي و گروهي بر افسردگي و ميزان بازده قلبي در بيماري كرونر قلب

افسردگي يك اختلال رايج در بيماران عروق كرونر قلب است كه سلامت رواني و ميزان بازده قلبي آنان را كاهش مي دهد. هدف اين پژوهش بررسي اثربخشي درمان هاي شناختي-رفتاري فردي و گروهي بر افسردگي و ميزان بازده قلبي بيماران عروق كرونر قلب و مقايسه اثر دو روش روان درماني بود. آزمودني ها بيماران كرونر قلبي بين سنين ۳۰ تا ۶۰ سال و مبتلا به افسردگي متوسط تا شديد بودند. آزمودني ها به صورت تصادفي در سه گروه همتاشده قرار گرفتند كه شامل دو گروه آزمايشي براي دريافت درمان هاي شناختي-رفتاري فردي (۲۰ n=) و شناختي-رفتاري گروهي (۱۶ n=) و يك گروه كنترل (۱۶ (n= بود. گروه كنترل هيچ درمان روان شناختي دريافت نكردند. اين پژوهش يك مطالعه آزمايشي است. بيماران با استفاده از روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. همه آزمودني ها پرسشنامه افسردگي بك-۲ را در مراحل پيش آزمون و پس آزمون تكميل نمودند. هم چنين آزمون بازدهي قلب در مراحل پيش آزمون و پس آزمون انجام شد. تحليل داده ها با استفاده از آزمون تكرار سنجش تركيبي و آزمون تعقيبي شفه انجام شد. روش هاي درمان هاي شناختي- رفتاري فردي و گروهي بر كاهش ميزان افسردگي بيماران عروق كرونر قلب بطور معني داري تاثير داشت، اما در افزايش بازده قلبي آنان بي تاثير بود. در ارتباط با كاهش ميزان افسردگي تفاوت معني داري بين دو روش درماني وجود نداشت. روش هاي درماني شناختي-رفتاري فردي و گروهي مي توانندميزان افسردگي در بيماران كرونر قلبي و نياز به مصرف داروهاي روانپزشكي در آنان را كاهش دهند.