رابطه بين مهارت هاي تفكر انتقادي و سلامت عمومي دانشجويان

مقدمه: هدف اصلي مطالعه حاضر بررسي رابطه بين مهارت هاي تفكر انتقادي و سلامت عمومي دانشجويان كارشناسي دانشگاه بوعلي سينا همدان (90-89 ) مي باشد . روش شناسي : براي اجراي اين تحقيق توصيفي از روش مطالعه عرضي يا سطح مقطعي استفاده شد. جامعه آماري پژوهش را كليه دانشجويان دانشگاه بوعلي سينا تشكيل مي داد كه تعداد آن برابر 8750 بود. نمونه اي برابر حجم 383 نفر به روش نمونه گيري طبقه اي تصادفي بر اساس جدول مورگان انتخاب گرديد. ابزار گردآوري داده هاي پژوهش متشكل از دو پرسشنامه استاندارد تفكر انتقادي كاليفرنيا و پرسشنامه استاندارد سلامت رواني گلدبرگ و هيليئرGHQ)) بود. روايي پرسشنامه ها به شيوه روايي محتوايي و پايايي آن بر اساس آلفاي كرونباخ به ترتيب 88% و 89% تعيين گرديد. تحليل داده هاي تحقيق با استفاده از نرم افزار spss در دو سطح آمار توصيفي (فراواني ، درصد و گرايش هاي مركزي و پراكندگي) و آمار استنباطي (ضريب همبستگي پيرسون و تست t گروه هاي مستقل و رگرسيون چند گانه ) صورت گرفت. يافته ها : ميانگين تفكر انتقادي دانشجويان 7/6 از 34 و در سطح خيلي ضعيفي قرار داشت. ميانگين سلامت عمومي دانشجويان مورد بررسي 52/31 بود. به عبارت ديگر 73 نفر (4/18) درصد دانشجويان فاقد اختلالات رواني و 310 نفر (6/91) درصد مشكوك به اختلالات رواني بودند. نتيجه گيري :بين مهارت هاي تفكر انتقادي و سلامت عمومي دانشجويان رابطه مثبت و معني داري وجود دارد. ضريب مدل رگرسيون نشان مي دهد بين مهارت تحليل انتقادي و مهارت استدلال قياسي و اختلالات رواني رابطه منفي وجود دارد.