تاثير زيارت بر ابعاد مثبت و منفي احساس تنهايي دانشجويان

مطالعه حاضر با هدف تعيين تاثير زيارت بر ابعاد مثبت و منفي احساس تنهايي دانشجويان انجام گرديد. به اين منظور 389 دانشجو در دو گروه دانشجويان زائر (گروه آزمايش شامل60 مرد و 151 زن) و دانشجويان غيرزائر (گروه كنترل شامل 59 مرد و 119 زن) از سه دانشگاه شهر تهران، به شيوه نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزار هاي مورد استفاده در اين پژوهش پرسش نامه احساس تنهايي ايراني (ILQ)، پرسش نامه احساس تنهايي معنوي ـ مذهبي (S-RLQ) و مقياس جهت گيري مذهبي بود. نتايج پژوهش به تفكيك هر يك از خرده مقياس ها و با توجه به نقش تعديل كنندگي جهت گيري مذهبي و جنس، از طريق روش تحليل كواريانس مورد بررسي قرار گرفت و مشخص گرديد كه زيارت (به طور خاص زيارت امام رضا(ع)) به عنوان يك رفتار ديني، از طريق برقراري پيوند هاي عاطفي و معنوي ميان زائران و اولياء الهي، در افرادي كه جهت گيري مذهبي پايين تري داشتند، موجب كاهش ابعاد منفي احساس تنهايي گرديد. به علاوه زيارت در سطوح بالاي جهت گيري مذهبي، موجب افزايش بعد مثبت تنهايي در زنان و كاهش آن در مردان شد.