بررسي تفاوت نگرش مردان و زنان عضو شوراهاي اجتماعي محلات مشهد در شاخص هاي منتخب سرمايه اجتماعي

تشكيل شوراي اجتماعي محلات از موثرترين عوامل مداخله شهروندان در مديريت شهري مشهد مي باشد. بديهي است كه فرصت مشاركت بايد براي زنان و مردان به صورت يكسان و عادلانه فراهم شود، اما نابرابر بودن تعداد مردان عضو شورا در مقابل زنان، حاكي از عدم استفاده لازم از زنان مي باشد كه مهم ترين دليل آن مي تواند بي اعتمادي شهرداري به عملكرد و توانمندي بانوان باشد. لذا در اين پژوهش، دو شاخص سرمايه اجتماعي شامل اعتماد اعضاي شورا به ساير اعضاء، اعتماد اعضاء به اثربخشي شورا و هم چنين دو شاخص تمايل به مشاركت اعضاي شورا و احساس تعلق به محله در بين اعضاي 12 شوراي اجتماعي منطقه 9 مشهد مورد بررسي قرار گرفت. روش پژوهش حاضر، توصيفي- تحليلي است. براي گردآوري اطلاعات از روش هاي اسنادي و ابزار پرسش نامه استفاده شده است. جامعه آماري اين تحقيق، كليه اعضاي شوراهاي اجتماعي محلات منطقه 9 شهرداري مشهد بوده و نمونه آماري اين تحقيق نيز شامل تمامي اعضاي شوراهاي اجتماعي محلات فوق مي باشد. براي تجزيه  و تحليل داده ها و توليد اطلاعات مورد نياز از آماره هاي توصيفي و دستور فراواني و براي مقايسه ميانگين ها از آزمون من- ويتني استفاده شده است. با تحليل داده ها تفاوت معناداري در نگرش زنان و مردان به شاخص هاي منتخب ديده نشد. لذا با توجه به نتايج اين تحقيق، چنين برداشت مي شود كه عدم اعتماد كافي به بانوان براي عضويت در شوراهاي اجتماعي محلات، توجيه قابل قبولي ندارد و بديهي است كه به علت حضور بيشتر بانوان در محله و شناخت بيشتر در كمبودهاي محله توسط آنان، حضور بانوان نتايج مثبتي براي كارايي شورا به همراه خواهد داشت.