باز شناسي مباني مشترك نظري و ساختاري رسانه هاي شنيداري و تاريخ شفاهي

بر اساس يك سنت دير پا ، تاريخ نگاران به طور كلي نتايج تحقيقات خود را به صورت مكتوب به جامعه ارائه مي دهند و دستاوردهاي مبتني بر تاريخ شفاهي نيز تا كنون دست كم در ايران تحت تاثير اين سنت بوده است.اما نكته فراموش شده ان است كه تاريخ شفاهي به لحاظ نظري و ساختاري با رسانه هاي مبتني بر صوت مانند راديو وجوه مشترك بيشتري دارد تا رسانه هاي مكتوب و اين دو در مراحل مختلف توليد و سپس انتشار دستاوردهاي تحقيقي مي توانند به يكديگر ياري رسانند. اگرچه عده اي عقيده دارند هدف از توليد و مصرف تاريخ شفاهي در رسانه و در ارشيو متفاوت است اما صرفنظر از اين تفاوتهاي جزيي كه ان هم در سالهاي اخير دستخوش تغيير شده است مي توان مباني مشترك ميان اين دو يافت . اين مقاله با تكيه بر جديد ترين منابع در مورد توليدات رسانه هاي شنيداري بويژه راديو در حوزه تاريخ شفاهي به تببين راهكارهاي مطلوب در تعامل بين رشته اي تاريخ شفاهي و رسانه راديو مي پردازد.