آيا برقراري عدالت و انصاف در سازمان لازم است؟

عدالت و اجراي آن يكي از نيازهاي اساسي و فطري انسان است كه همواره در طول تاريخ وجود آن بستري مناسب جهت توسعه جوامع انساني فراهم كرده است. نظريات مربوط به عدالت به موازات گسترش و پيشرفت جامعه بشري، تكامل يافته و دامنه آن از نظريات اديان و فلاسفه به تحقيقات تجربي كشيده شده است. پس از انقلاب صنعتي و مكانيزه شدن جوامع بشري، سازمانها چنان بر زندگي بشر سيطره افكنده اند كه هر انسان از لحظه تولد تا مرگ مستقيماً وابسته به آنهاست و امروزه زندگي، بدون وجود سازمان ها قابل تصور نيست. اولين تحقيقات پيرامون عدالت در سازمان ها به اوايل دهه 1960 برمي گردد. پس از سال 1990 فصل جديدي از مطالعات تجربي پيرامون عدالت سازماني آغاز مي شود. عدالت سازماني به قضاوت هاي فردي و جمعي از انصاف يا شايستگي هاي اخلاقي، اشاره دارد. گرينبرگ (1990) به عدالت سازماني به عنوان روال عادلانه و منصفانه اي كه سازمان ها با كارمندان برخورد مي كنند، اشاره مي كند. به عبارت ديگر تحقيقات عدالت يا شناسايي پيشايندهايي كه بر قضاوت هاي منصفانه تأثير مي گذارد. به علاوه نتايج آن به عنوان يك ارزشيابي ايجاد شده، در رابطه است. اين رويكرد توصيفي مشخص نمي كند چه چيز واقعاً انصاف است، بلكه فقط بيان مي كند افراد معتقدند چه چيز عادلانه است.