رتبه‌بندي شهرستان‌هاي استان مازندران بر اساس زيرساخت‌هاي گردشگري با روش‌هاي تصميم‌گيري چند معياره

امروزه گردشگري پايدار در بسياري از كشورها، به منزله نمادي از هويت فرهنگي و يكي از بخش هاي مهم اقتصادي محسوب مي گردد .سياست گذاران توسعه در كشورهاي جهان، گردشگري را روشي مطمئن با چشم انداز روشن براي توسعه پايدار معرفي كرده اند. ازجمله موانع توسعه پايدار گردشگري، در اكثر نواحي توزيع نامناسب و نابرابر زيرساخت هاي گردشگري است كه موجب آسيب به نقاط پرجاذبه و محروم ماندن ديگر نواحي از مزاياي گردشگري است. سطح بندي نواحي گردشگري معياري براي تعيين مركزيت و همچنـين تعيـين زيرساخت هاي موردنياز و تعديل نابرابري بين نواحي است. بر اين اساس پژوهش حاضر با هدف ارزيابي و سطح بندي شهرستان هاي استان مازندران به لحاظ برخورداري از زيرساخت گردشگري انجام شده است. روش پژوهش از نوع توصيفي- تحليلي باهدف كاربردي است. جامعه آماري كليه شهرستان هاي استان مازندران تا سال 1393 مي باشد. در اين پژوهش، جهت رتبه بندي شهرستان ها، 10 شاخص مربوط به زيرساخت هاي گردشگري انتخاب گرديدند و با استفاده از مدل ANP ضريب اهميت هريك از زيرساخت ها محاسبه شده و به وسيله تكنيك هاي تصميم گيري چندمعياره TOPSIS ،VICOR اقدام به رتبه بندي شهرستان ها از لحاظ دسترسي به زيرساخت هاي گردشگري شد. درنهايت با استفاده از تكنيك ادغام ميانگين رتبه ها كليه شهرستان ها در قالب پنج طبقه، رتبه بندي گرديدند. نتايج تحقيق نشان مي دهد كه با توجه به معيارهاي در نظر گرفته شده براي سطح بندي شهرستان ها، شهرستان هاي آمل، ساري، بابل به ترتيب در سطح يك تا سه از نظر دارا بودن زيرساخت هاي گردشگري قرار دارند و شهرستان هاي گلوگاه، مياندرود و سيمرغ جزء پايين ترين شهرستان ها از لحاظ برخورداري از زيرساخت گردشگري مي باشند.