تاثير تمرين استقامتي و مقاومتي بر سطوح پلاسمايي امنتين-1 در موش هاي صحرايي نر

زمينه و اهداف: امنتين-1 آديپوكيني است كه از بافت چربي احشايي ترشح مي شود و حساسيت به انسولين را افزايش مي دهد. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسي تاثير تمرين استقامتي و مقاومتي بر سطوح پلاسمايي امنتين-1 در موش هاي صحرايي نر بود. مواد و روش ها: در اين مطالعه تجربي 24 سر موش صحرايي نر از نژاد ويستار با ميانگين وزني 20±220گرم كه تحت شرايط استاندارد (دما، چرخه روشنايي و تاريكي و دسترسي آزاد به آب و غذا) نگهداري شده بودند، به طور تصادفي به 3 گروه كنترل، تمرين مقاومتي و تمرين استقامتي تقسيم شدند. گروه تمريني استقامتي، هشت هفته تمرين استقامتي را به طور فزاينده اجرا كرد (پنج جلسه در هفته دويدن بر روي تريدميل، 60 دقيقه با سرعت 20 متر در دقيقه). گروه تمرين مقاومتي، 3 روز در هر هفته تمرين شامل بالا رفتن از يك نردبان با وزنه آويزان شده به دم موش ها را اجرا كردند. نمونه گيري قبل و پس از تمرينات براي اندازه گيري غلظت پلاسمايي امنتين-1، انسولين و گلوكز به عمل آمد. آزمون تحليل واريانس يك طرفه براي آناليز داده ها در سطح معني داري 05/0>P مورد استفاده قرار گرفت. يافته ها: نتايج نشان داد كه تمرينات استقامتي سطوح پلاسمايي امنتين-1 را به طور معني دار افزايش داده و غلظت انسولين و گلوكز پلاسما را كاهش داد، درحاليكه در گروه تمرين مقاومتي تغييرات امنتين-1 و انسولين معني دار نبود. نتيجه گيري: بر اساس يافته ها، تمرين استقامتي نسبت به تمريني مقاومتي بر تغييرات امنتين1 موثرتر بود. هر دو نوع برنامه تمريني از افزايش وزن كه در گروه كنترل مشاهده شد جلوگيري كرد. بر اساس نتايج مي توان نتيجه گيري كرد كه امنتين-1 ممكن است در تاثيرات متابوليكي ورزش نقش داشته باشد اما براي اظهارنظر قطعي در اين زمينه نياز به تحقيقات بيشتري مي باشد.