راهبرد امنيتي امريكا و گرايش ايران به شانگهاي

Shanghaiʹʹs the United States Security Strategy and Iran

با فروپاشي شوروي و پايان جنگ سرد، راهبرد امنيتي امريكا تا سال 2000 به دليل نبود يك دشمن مشخص، دستخوش ابهامي اساسي شد و اين خلا راهبردي، اين كشور را به جست‌وجوي هستي‌شناسي جديدي در عرصه سياست بين‌الملل وادار ساخت. پس از حادثه 11 سپتامبر 2001، سياست مبارزه با تروريسم در راهبرد امنيتي امريكا نقش برجسته‌اي پيدا كرد؛ اين رويكرد، با تهاجم امريكا به افغانستان (2001) و حمله به عراق (2003) نمود عيني يافت و منجر به حضور گسترده‌تر اين كشور در منطقه، به ويژه در مرزهاي ايران شد. در عين حال، دولت امريكا همواره ايران را در ليست دولت‌هاي حامي تروريسم قرارداده و در اين راستا پيوسته ايران را به حمله نظامي تهديد مي‌كند. در چنين شرايطي است كه ايران درصدد عضويت در سازمان همكاري شانگهاي برآمده است و مسيله اصلي اين نوشتار اين است كه نقش راهبرد امنيتي امريكا در گرايش ايران به اين سازمان چه بوده‌است؟ در پاسخ به اين سيوال، فرضيه نوشتار حاضر نيز تغيير راهبرد امنيتي امريكا در خاورميانه را عامل موثر در گرايش ايران به عضويت در سازمان همكاري شانگهاي مي‌داند؛ فرضيه‌اي كه در اين مقاله تصديق مي‌شود. روش تحقيق در اين پژوهش توصيفي- تحليلي‌است و ابزار نظري براي تبيين فرضيه اين پژوهش نيز، نظريه رياليسم تدافعي است.

With the collapse of the Soviet Union, the United States security strategy turned ambiguous due to lack of a specific enemy and this strategic vacuum drove this country towards an ontological search in the international arena. After September 11, 2001, the policy of fighting terrorism found a new place in the United States security strategy. This policy was manifested in the United States invasion of Afghanistan (2001) and Iraq (2003) which in turn intensified its presence in the Middle East and around Iran’s borders. The United States has constantly included Iran into the list of terrorism supporting states and has threatened Iran of military invasion. In such security conditions, Iran has sought membership in the Shanghai Cooperation Organization. This paper examines the role of the United States security strategy in Iran’s inclination to Shanghai Cooperation Organization. The authors hypothesize that the change in the United States security strategy in the Middle East has been effective in Iran’s inclination to become a member of the Shanghai Cooperation Organization. The methodology of this paper is descriptive – analytical and the theoretical framework is Defensive Realism.