راهبرد نوين قانون‌گذاري در حقوق بين‌الملل با تاكيد بر تحول مفهوم رضايت دولتها: بررسي موردي توافق بين‌المللي 2015 پاريس

فرآيند شكل‌گيري قواعد حقوق بين‌الملل خصوصا پس از تشكيل سازمان ملل متحد اساسا مبتني بر معاهده‌سازي بوده است و دولت‌ها نقشي اساسي در كليه مراحل مذاكره ، تدوين و تصويب داشته‌اند. ليكن در دو دهه اخير تلاش شده است با تغيير راهبرد در قانون‌گذاري بين‌المللي از نقش رضايت دولت‌ها در قاعده‌سازي بين‌المللي كاسته شود. در برابر گرايش "حقوق بين‌الملل رضايي" كه مبتني بر انعقاد معاهدات و كسب رضايت صريح دولت‌ها بوده است، گرايش "حقوق بين‌الملل غيررضايي" ظهور كرده است. دولت‌هاي درحال‌توسعه در مقام دفاع از "حقوق بين‌الملل رضايي" به جايگاه اين مفهوم در كنوانسيون 1969 وين، نقش و اهميت رضايت دولت‌ها در شناسايي دولت‌هاي جديدالتاسيس و رضايت دولت‌ها در پذيرش روش‌هاي مسالمت‌آميز حل اختلافات استناد مي‌كنند، حال آن‌كه دولت‌هاي غربي خصوصا ايالات متحده آمريكا در مقام دفاع از "حقوق بين‌الملل غيررضايي"، كسب رضايت دولت‌ها را مانعي بزرگ براي همكاري‌هاي بين‌المللي مي‌دانند و لذا در توجيه ديدگاه خود به عرف بين‌المللي، قواعد آمره، كاركرد سازمان‌هاي بين‌المللي و دادگاه‌هاي بين‌المللي و بالاخره حقوق نرم استناد مي‌كنند. در اين ميان رويه و عملكرد دولت‌ها در مذاكرات بين‌المللي پيرامون مسايل مهم جهاني از جمله چالش‌هاي زيست‌محيطي نقشي اساسي در راهبرد قانون‌گذاري بين‌المللي و حصول توافق به شيوه‌هاي نوين با مشاركت گسترده بازيگران مختلف بين‌المللي داشته است. كنفرانس COP21 پاريس در دسامبر 2015 در خصوص تغييرات آب و هوايي، بزرگ‌ترين گردهمايي جهاني با راهبردي نوين در امر قانون‌گذاري و هنجارسازي در حقوق بين‌الملل براي حل يك مساله مشترك جهاني محسوب مي‌گردد.