مكان يابي نمايندگي هاي فروش در مدل با خيابان هاي برابر

اغلب توليدكنندگان با فروش مستقيم به مصرف­كنندگان درگير نمي ­شوند و محصولات خود را از طريق نمايندگي ­ها و توزيع­ كنندگان مي­ فروشند. تعيين مكان بهينه و تعداد نمايندگي­ هاي فروش براي ارائه خدمات و يا محصول، از مهم­ترين مراحل برنامه ­ريزي بنگاه­ ها بوده و از اهميت زيادي برخوردار است. مد ل ­هاي مكان يابي موجود بر پايه فروض ساده ­اي نظير شهر خطي و وجود يك يا دو نمايندگي طرح­ ريزي شده­ اند. هدف اصلي اين مقاله مدل ­سازي نظري مكان­ يابي نمايندگي­ هاي فروش و بسط مدل­ هاي مكان­ يابي به روشي است كه فروض آن به واقعيات نزديك تر بوده و بتواند شرايط لازم براي انتخاب تعداد بهينه نمايندگي ­ها و توزيع بهينه مكان آن­ها را فراهم سازد. بدين منظور از مدل چن و ريوردان (2007) و ليجسن و رجياني(2013) استفاده شده است. نتايج تحقيق حاكي از اين است كه تعداد بهينه نمايندگي ­هاي فروش تابعي از تعداد خيابا ن ­ها، ارزش گذاري مصرف­ كنندگان براي هر واحد كالا، هزينه­ هاي حمل­ ونقل، تعداد مصرف­ كنندگان واقع در خيابان و هزينه­ هاي ايجاد نمايندگي فروش است. براساس نتايج، در صورتي كه هزينه­ هاي ايجاد نمايندگي فروش نسبتاً بالا و هزينه­ هاي حمل­ ونقل نسبتاً پايين باشد، آنگاه انحصارگر با ايجاد يك نمايندگي فروش در مركز و چندين نمايندگي فروش در حاشيه­ هاي شهر موافقت خواهد كرد. در مقابل، اگر تعداد مصرف­ كنندگان واقع بر روي هر خيابان نسبتاً كم و تعداد خيابان­ ها نسبتاً زياد باشد، آنگاه انحصارگر يك نمايندگي فروش در مركز شهر ايجاد خواهد كرد.