بررسي داغ اجتماعي در بيماران مبتلا به صرع و تاثير آن بر فاكتورهاي روانشناختي

Investigating Stigma within Epilepsy Patients and its Effect on Psychological Factors

مقدمه: علي رغم پيشرفت در شناخت و درمان صرع در چند دهه اخير، افراد مبتلا همچنان درگير فرايند استيگما(داغ اجتماعي) هستند. استيگما فرآيندي رواني اجتماعي است كه از برچسب زدن آغاز مي گردد و به طرد و انزواي اجتماعي منتهي مي شود. در بسياري از مبتلايان صرع استيگما اثرات شديدي بر بهزيستي روانشناختي و كيفيت زندگي دارد. هدف پژوهش حاضر بررسي استيگما و ارتباط آن با فاكتورهاي روانشناختي در بيماران مبتلا به صرع مي باشد. روش بررسي: در اين مطالعه مقطعي توصيفي، جامعه هدف شامل كليه بيماران مبتلا به صرع مراجعه كننده به مراكز درماني شهر خرم آباد در بهار سال 1394بود. نمونه اي به تعداد 100 نفر زن و مرد به روش در دسترس انتخاب شدند. پرسشنامه كيفيت زندگي بيماران مبتلا به صرع(فرم 31 سوالي)، عزت نفس آيزينگ، اضطراب و افسردگي بيمارستان و مقياس استيگماي صرع بر روي بيماران اجرا گرديد. داده هاي به دست آمده توسط نرم افزارهاي SPSS-18 و AMOS-18 و از طريق روش هاي آماري همبستگي پيرسون و تحليل معادلات ساختاري تحليل شدند. نتايج: يافته ها نشان داد كه مدل ساختاري به خوبي برازش شد( p=0.168؛ ch2=6.45). استيگما با عزت نفس، افسردگي، اضطراب، و كيفيت زندگي همبستگي داشتند. در نهايت در مدل ارائه شده استيگما با ميانجي گري عزت نفس و خلق منفي به خوبي كيفيت زندگي را پيش بيني كردCFI, TLI, AGFI, GFI gt 0.9)). نتيجه گيري: با توجه به نتايج اين مطالعه به نظر مي رسد كه بهتر است درمان هاي رواني اجتماعي بخشي به عنوان درمان هاي چندگانه اين اختلال در نظر گرفته شوند.

Introduction: Despite advances in the diagnosis and treatment of epilepsy within the past several decades, people suffering from this disorder continue to be stigmatized. Stigma is a psychological social process that begins with labeling and leads to social avoidance as well as social isolation. In many people suffering from epilepsy, stigma is held to adversely impact their psychological wellbeing and quality of life. Therefore, the present study aimed to examine the stigma as well as its relationship with the psychological factors within epilepsy patients. Methods: In this descriptive crosssectional study, the target population included all patints with epilepsy reffering to medical centers of Khoramabad during spring 2015. A total number of 100 men and women with epilepsy were selected via convenience sling. In order to glean the study data, Quality of Life in Epilepsy Scale31 (QOLIE31), Eysenck Selfesteem Inventory (ESI), Hospital Anxiety and Depression Scale (HADS), and Stigma Scale for Epilepsy (SSE) were administered to each subject. The obtained data were analyzed by SPSS.18, AMOS18 softwares applying Pearson correlation and structural equation modeling method. Results: The study results indicated that the structural model properly fit the clinical sle (ch2= 6.45 p= 0.168). Stigma was correlated with selfesteem, depression, anxiety and quality of life (Plt 0.05). Ultimately, in the presented model, the stigma could appropriately predict quality of life mediated by selfesteem and negative mood (CFI, TLI, AGFI, and GFI gt 0.9). Conclusion: The findings of the present study suggest that psychosocial treatments should be taken into consideration as multidisciplinary programs of this disorder.