تاثير پلاكت در فرآورده كنستانتره پلاكتي بر فعال‌ سازي سلول‌هاي منوسيت خون محيطي انسان

Effects of Platelets on Platelet Concentrate Product on the Activation of Human Peripheral Blood Monocyte Cells

مقدمه: سلول هاي منوسيت به علت داشتن مولكول هايي در سطح خود همچون ليگاند گليكوپروتئين P سلكتين((PSGL1، قادر به برقراري واكنش هاي سلولي با پلاكت ها و تشكيل كمپلكس منوسيت پلاكت هستند. در اين مطالعه، تاثير مجاورت پلاكت موجود در فرآورده پلاكت كنستانتره و سلول هاي منوسيت خون محيطي در in vitro بررسي شد تا به عنوان مدلي جهت پيش بيني واكنش هاي احتمالي پلاكت تزريقي و سلول هاي منوسيت خون محيطي در بدن و متعاقب آن فعال سازي منوسيت ها استفاده گردد. روش بررسي: در اين مطالعه تجربي، كيسه هاي خون كامل و كنستانتره پلاكتي از پايگاه منطقه اي انتقال خون تهران تهيه گرديد. پس از جدا سازي سلول هاي منوسيت از خون كامل، اين سلول ها با پلاكت هاي به دست آمده از كنستانتره پلاكتي مواجه گرديدند. فعاليت منوسيت ها در حالت اوليه و پس از مواجهه با پلاكت ها با بكارگيري ماده دي هيدرورودامين123- (DHR-123) و سنجش انفجار تنفسي بررسي شد. نتايج حاصل به وسيله آزمون آماري Wilcoxon تحليل شد. نتايج: خلوص سلول هاي منوسيت به دست آمده با روش نايكوپرپ 2plusmn 86.1 درصد، تعيين گرديد. پس از مواجهه پلاكت ها و سلول هاي منوسيت خون محيطي، منوسيت ها فعال شده و ميزان انفجار تنفسي اين سلول ها افزايش يافت. اين افزايش در روز پنجم از نظر آماري معني دار بود. نتيجه گيري: در اين مطالعه نشان داده شد كه پلاكت ها سبب تحريك و فعال سازي منوسيت ها مي شوند. جهت شناخت مولكول هاي دخيل در ميانكنش اين سلول ها، نياز به انجام مطالعات تكميلي مي باشد.

Introduction: Monocytes can interact with platelets due to their surface molecules such as Pselectin glycoprotein ligand1 (PSGL1), and form monocyteplatelet complex. In the present study, the effects of platelets interaction of platelet concentrates (PCs) and peripheral blood monocytes were investigated in vitro as a model to predict the probable interactions of these cells and consequently activation of monocytes. Methods: In this experimental study, units of whole blood and PCs were prepared from Tehran Blood Transfusion Center. After isolation of monocytes from the whole blood, these cells were treated with PC derived platelets. The activation of monocytes was assessed before and after treatment by the analysis of the respiratory burst of monocytes using dihydrorhodamine 123 (DHR123). The study data were analyzed using the nonparametric test of Wilcoxon. Results: The purity of monocytes was determined as 86.1plusmn 2 using NycoPrep method. The respiratory burst of monocytes was increased after exposure with platelets. In fact, the difference was significant when platelets were used on the 5th day of storage (P=0.001). Conclusions: The study findings revealed that platelets have an efficient capacity to stimulate and activate monocytes. The possible involvement of molecules in the interaction of plateletmonocyte demand to be further studied in future.