بررسي تحول ساختاري قيد در فارسي باستان، فارسي ميانه و فارسي دري

The Study of Evolution of Adverb in Ancient Persian, Middle Persian and Persian Dari

يكي از مباحث پيچيده و بحث برانگيز دستور زبان، مقوله «قيد» است. اين مبحث از مهم ترين مسايل زبان بوده كه متاسفانه ناشناخته باقي مانده و تعريف درست و جامعي از آن ارايه نشده است و به علاوه، تعاريف موجود نيز كامل و طبقه بندي شده نيست و ابعاد و زواياي آن از ديد بيشتر دستورنويسان دور مانده است. به علاوه تاكنون از نظر دستور تاريخي و سير تحول به مقوله قيد نگاه نشده است؛ بر اين اساس پژوهش حاضر سعي دارد نگاهي متفاوت تر به مقوله «قيد» داشته باشد؛ بدين صورت كه آنرا از نظر سير تاريخي بررسي نموده و با ذكر شاهد مثال هاي فراوان، تحول ساختاري قيد را در فارسي باستان، فارسي ميانه و فارسي دري نشان دهد. از يافته هاي اين پژوهش آن است كه فارسي دري ارتباط نزديكي با فارسي ميانه دارد و اين ارتباط باعث گرديده كه بسياري از قيدهاي پارسي دري، گونه تحول يافته قيدهاي فارسي پهلوي (ميانه) باشند.

Adverb is one of the complicated and challenging issues of grammar. It is one of the most important discussions of language that hasn’t been known until now, and there is no accurate and comprehensive definition of it. Also definitions available aren’t complete and classified, and its dimensions weren’t studied by the most grammarians. It wasn’t historically and evolutionally studied until now. Based on this, the purpose of present study is to investigate adverb differently, so that historically studied it and show its structural evolution inancient Persian, Middle Persian and Persian Dari using many examples. The obtained results show that there is close relationship between Dari Persian and Middle Persian and this relationship result that most of Persian adverbs beevolutional forms of Pahlavi Persian (middle).