بررسي مقايسه‌اي «ويژه‌ زبان» قدرت در سياست‌نامه‌ و نصيحه‌الملوك

The Comparative Study of Power’s Particular Language in Siasat Nameh and Nasihat al-Molook

ويژه زبان اصطلاحي است كه از آن براي شناخت زبان سبك هاي متون مختلف استفاده مي شود و به نحوي در تمايزدهي سبكي اهميت به سزايي دارد. در شناخت ويژه زبان عناصر سه گانه واژه، ساختار نحوي و بافت كلام نقش دارند و از ميان انواع ويژه زبان ، ايدئولوژي غالباً با ويژه زبان قدرت ارتباط تنگاتنگ دارد و رمزگان مشتركي را در نظام نشانه شناسي پديدار مي سازد. سلجوقيان دين اسلام را براي تحكيم پايه هاي قدرت خود پذيرفتند و براي تقويت آن به خلفاي بغداد پناه مي بردند. نظام الملك و غزاليِ شافعي مذهب، سياست نامه و نصيحه الملوك را براي راهنمايي سلاطين سلجوقي در كشورداري نوشتند. ويژه زبان قدرت در اين دو كتاب به كنش هاي كلامي و غيركلامي تقسيم مي گردد و مباني ايدئولوژيك آن از نوع حاكميت مذهب شافعي است ليكن تفاوت در اين است كه نظام الملك معتقد به حذف و حتي قتل غيرِ شافعيان، و غزالي معتقد به رعايت عدالت است. از اين رهگذر كاربرد وجوه افعال التزامي و امري در مفهوم قطعيت، يكي از برجسته ترين نشانه هاي مباني ايدئولوژيك زبان سياسي در هر دو كتاب است.

The particular language is a term used for identifying the language of different textsrsquo style and is of special significance in stylistic distinctions. In identifying particular language, the three elements of word, syntactic structure and the context of discourse play a role and, amongst various kinds of particular language, ideology has mostly a close relationship with the particular language of power and employs the same code in the semiotic system. For strengthening the pillars of their power, the Seljuks converted to Islam and had recourse to the caliphates of Baghdad for fortifying it. Nizam alMolk and Ghazali who were Shafei wrote Siasat Nameh and Nasihat alMolook for guiding and helping the Seljuk kings in their governance. The particular language of power in these two books is divided into linguistic and nonlinguistic acts, and its ideological foundations are in accordance with Shafei religion but the difference lies in that Nizam alMolk believed in eliminating and even killing the nonShafeis whereas Ghazali believed in keeping the justice. Accordingly, the use of subjunctive and imperative verbs in the sense of absoluteness is one of the most prominent signs of ideological foundations of political language in both books.