مسأله ارسطو در فصل نهم العباره

Aristotle’s problem in de Interpretatione ix

در العباره، ارسطو در مورد متناقضين (جفت جمله هاي متناقض) مي گويد ضرورتاً يكي از آنها صادق و ديگري كاذب است اما پس از آن در فصل نهم مي گويد اين مطلب در مورد جملات شخصيه محتمل مربوط به آينده درست نيست، چرا كه در غير اين صورت بايد ملتزم به دترمينيسم شويم. اما دترمينيسم پذيرفتني نيست پس قاعده مورد بحث، در مورد جملات شخصيه آينده برقرار نيست. تفاسير متعددي از اين سخنان ارسطو وجود دارد. مفسرين سنتيِ اين قطعه معتقدند كه ارسطو در اينجا عموميت اصل طرد شق ثالث و/يا اصل دوارزشي بودن جملات اِخباري را نفي مي كند. تفسير شايع ديگري وجود دارد كه مي گويد قصد ارسطو در اينجا تذكر اين نكته است كه از ضرورت اصل طرد شق ثالث نمي توان به اين نتيجه رسيد كه يكي از مؤلفه هاي تركيب فصلي بيانگرِ اين اصل، ضروري است. تفسير اول در مقابله با دترمينيسم موفق تر است ولي با ديگر آراء ارسطو همخواني ندارد. تفسير دوم گرچه به تنهايي در مقابل دترمينيسم توفيقي چنداني ندارد ولي با ساير نظرات ارسطو همخوان است. به نظر مي رسد هدف اصلي ارسطو در اين فصل، استدلال برعليه دترمينيسم نيست بلكه او نگران آن است كه ممكن است از نظراتش در مورد متناقضين در استدلال هايي به نفع دترمينيسم استفاده شود بنابراين تلاش مي كند تا جلوي اين استفاده نابجا را بگيرد. تفسير غيرسنتي در ارائه اين دغدغه موفق تر است.

In de Interpretatione Aristotle says about antiphasis (pair of sentences that are contradictory) that necessarily one of them is true and the other is false but later in chapter ix tells this thesis doesnrsquo t hold about future contingent singulars because otherwise we shall commit to determinism but determinism is not acceptable then the rule under discussion, doesnrsquo t hold about future contingent singulars. There are several interpretations of this passage. Traditional interpreters say that here Aristotle denies the principle of excluded middle and/or bivalence. Another common interpretation is that Aristotle wants to note that necessity of the disjunction (that represent excluded middle) doesnrsquo t entail that one of the disjunct is necessary. The first interpretation is more successful in dealing with determinism but not consistent with other ideas of Aristotle. The second interpretation, however, does not succeed alone against determinism, but is consistent with other views of Aristotle. I think that Aristotles main goal in this passage is not an argument against determinism but he tries to block the way of concluding determinism from his ideas about antiphasis. Nontraditional interpretation is more successful in representing this concern