نيست انگاري؛ خاستگاه، اقسام، و پيامدهاي آن از منظر نيچه

Nihilism, Origins, Types, and its Consequences in Terms of Nietzsche

نيست انگاري از اساسي ترين كليدواژه هاي تفكر نيچه است كه به سبب ارتباط وثيقي كه با ديگر آموزه هاي او دارد، از موضوعيتي اساسي در فلسفه ورزي او برخوردار است. نيست انگاري در واقع معيار نيچه است براي ارزيابي هر آنچه در سرنوشت انسان و جامعۀ انساني مدخليت دارد؛ از سويي بنيادي ترين نظام هاي فكري و اعتقادي سامان يافته در قالب دين و فلسفه و علم و اخلاق را متهم به نوعي از نيست انگاري (منفعل) مي كند كه در نظر او بسي مغضوب و مطرود مي نمايد، و از اين رو همۀ آن ها را به اين سبب مستحق انهدام مي داند، و از سويي براي جاي ;گزيني آنچه ويران كرده، ما را به نوع ديگري از نيست انگاري (فعال) فرا مي خواند؛ با استعانت از منجي اي به نام ابرانسان مقصود ما از اين جستار، بازنمايي ادلۀ نيچه در انتقادش به اين نظام ها و نيز تشريح مبسوط گونه هاي نيست انگاري مدنظر اوست.

amp;ldquo;Nihilismamp;rdquo; is one of the basic keywords in Nietzscheamp;rsquo;s thinking, and because of its strong connection with his other teachings, it is considered to be a principle subject in his philosophizing. In fact, nihilism is Nietzscheamp;rsquo;s criterion to evaluate whatever is relevant to the fate of human and human society. On one hand, he accused the most fundamental organized systems of thought and belief in religion, philosophy, and science of a kind of nihilism (passive) which in his view is somehow despicable and rejected; and therefore deserves to be destroyed. On the other hand, he, asking for the help of a Savior called amp;ldquo;Super humanamp;rdquo;, invites us to another kind of nihilism in order to replace what has been destroyed. This paper intends to presents Nietzscheamp;rsquo;s argues in his critique of these systems and also to provide a detailed description of the types of his nihilism.