مقايسه سطح سايتوكين IL-1β اشكي در بيماران مبتلا به انسداد اوليه اكتسابي مجراي نازولاكريمال با موارد بدون انسداد

هدف: مقايسه سطح سايتوكين IL-1β اشكي در بيماران مبتلا به انسداد اوليه اكتسابي مجراي نازولاكريمال با موارد بدون انسداد روش پژوهش: در اين مطالعه، 28 بيمار مبتلا به PANDO (كه دو مورد بيماري دوطرفه و 26 مورد، بيماري يك طرفه داشتند) و 26 بيمار مبتلا به كاتاراكت كه از نظر سن و جنس با بيماران همسان بودند، در سه گروه PANDO (شامل 30 چشم دچار انسداد مجراي اشكي در افراد مبتلا به PANDO)، Non-PANDO (شامل 26 چشم سالم افراد مبتلا به PANDO) و شاهد (شامل 26 چشم كانديد عمل افراد مبتلا به كاتاراكت) براي مطالعه انتخاب شدند. از هر دو چشم بيماران و چشم مبتلاي موارد شاهد، litµ20 نمونه اشكي تهيه و پس از ترقيق 10 برابر، جهت ساتريفيوژ و بررسي غلظت سايتوكين به آزمايشگاه ارسال گرديد. يافته ها: ميانگين سني افراد مبتلا به PANDO، 85/48 سال (72-20) و افراد مبتلا به كاتاراكت 46/53 سال (68-36) بود. افراد مبتلا به PANDO، 7 نفر مرد (25 درصد) و 21 نفر زن (75 درصد) و در گروه كاتاراكت 5 نفر مرد (2/19 درصد) و 21 نفر زن (8/80 درصد) بودند. هم چنين در افراد مبتلا به PANDO، 12 مورد (40 درصد) چشم راست و 16 مورد (33/53 درصد) چشم چپ و در2 مورد (67/6 درصد) هر دو چشم بيمار مبتلا بود. در گروه كاتاراكت، 14 مورد (8/53 درصد) چشم راست و 12 مورد (2/46 درصد) چشم چپ كانديد عمل جراحي كاتاراكت بودند. IL-1β از گروه كاتاراكت به Non-PANDO افزايش معني دار نداشت (122/0P=)، اما افزايش از گروه Non-PANDO به PANDO معني دار بود (001/0P=). نتيجه گيري: افزايش غلظت IL-b بيش تر به علت انسداد ايجاد شده در مجراي اشكي و كاهش كليرانس آن است. در اين مطالعه افزايش غلظت IL-1β قبل از به وجود آمدن انسداد اثبات نشد و در واقع به نظر مي رسد افزايش آن ثانويه به استاز ايجاد شده در مسير درناژ اشك باشد. بديهي است كه اين نتيجه را نمي توان به سايتوكين هاي ديگر تعميم داد و با بررسي سايتوكين هاي ديگر شايد بتوان مواردي را يافت كه قبل از بروز انسداد، افزايش دارند و به بيان ديگر در روند ايجاد بيماري PANDO موثر بوده و ثانويه به آن نباشند.