تأثير فراشناخت درماني بر اضطراب فراگير و افسردگي بيماران مبتلا به ديابت نوع دو

The Effects of Meta-cognitive Therapy on Generalized Anxiety Disorder and Depression among Patients with Type II Diabetes

مقدمه و هدف: اضطراب فراگير و افسردگي در بيماران مبتلا به ديابت نوع دو بسيار شايع است. ديابت نوع دو يكي از شايع ترين بيماري هاي مزمن است كه محدوديت هاي زيادي ايجاد مي كند. از اين رو براي كاهش اضطراب و افسردگي مي توان از روش فراشناخت درماني استفاده كرد. اين پژوهش با هدف بررسي تأثير فراشناخت درماني بر اضطراب فراگير و افسردگي بيماران مبتلا به ديابت نوع دو مراجعه كننده به مراكز بهداشتي درماني شهر قرچك انجام شد. مواد و روش ها: اين پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون و پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري اين پژوهش همه بيماران مبتلا به ديابت نوع دو مراجعه كننده به مركز بهداشتي درماني شهر قرچك در سال 1394 بودند. از ميان آنان 30 نفر با روش نمونه گيري تصادفي ساده انتخاب شدند و به طور تصادفي در دو گروه (هر گروه 15 نفر) شامل گروه هاي آزمايش و كنترل جايگزين شدند. گروه آزمايش 10 جلسه 90 دقيقه اي با روش فراشناخت درماني آموزش ديد و گروه كنترل هيچ درماني دريافت نكرد. گروه ها پرسشنامه اضطراب فراگير (GAQ) و پرسشنامه افسردگي (DQ) را به عنوان پيش آزمون و پس آزمون تكميل كردند. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 19 به روش كوواريانس چند متغيري تجزيه و تحليل شدند. يافته ها: يافته ها نشان داد ميان گروه فراشناخت درماني و گروه كنترل تفاوت معناداري وجود داشت. به عبارت ديگر روش فراشناخت درماني باعث كاهش معنادار اضطراب فراگير و افسردگي بيماران مبتلا به ديابت نوع دو شد (P<0.01 ). بحث و نتيجه گيري: نتايج اين مطالعه نشان داد روش فراشناخت درماني توانست اضطراب فراگير و افسردگي بيماران مبتلا به ديابت نوع دو را كاهش دهد. بنابراين مشاوران، روانشناسان باليني و درمانگران مي توانند از روش فراشناخت درماني براي كاهش اضطراب فراگير و افسردگي اين بيماران استفاده كنند.

Introduction: Generalized anxiety disorder (GAD) and depression are common among patients with type II diabetes. Type II diabetes is one of the most common chronic conditions, causing various limitations for the patients. Therefore, metacognitive therapy can be applied to reduce GAD and depression among these patients. This study aimed to investigate the effects of metacognitive therapy on reducing GAD and depression among patients with type II diabetes, referring to healthcare centers of Qarchak, Iran. Methodology: In this quasiexperimental study, a pretest, posttest, controlgroup design was applied. The study population consisted of patients with type II diabetes, referring to healthcare centers of Qarchak in 2015. Overall, 30 patients were selected via simple random sling and were assigned to experimental and control groups (n=15 per group). The experimental group received 10 sessions of training via metacognitive therapy, while the control group did not receive any treatments. The groups completed the Generalized Anxiety Questionnaire (GAQ) and Depression Questionnaire (DQ) for pretest and posttest assessments. For data analysis, multivariate analysis of covariance (MANCOVA) was performed, using SPSS version 19. Results: The findings showed a significant difference between the experimental and control groups. In other words, metacognitive therapy led to a significant decline in GAD and depression among patients with type II diabetes (Plt 0.01). Conclusion: The results of this study showed that metacognitive therapy could reduce GAD and depression among patients with type II diabetes. Therefore, counselors, clinical psychologists and therapists can apply metacognitive therapy as a means to decrease GAD and depression among these patients.