استيگماتيزه شدن، رابطه پزشك ـ بيمار و درمان در بيماران مبتلا به اچ. آي. وي/ ايدز

مقدمه: امروزه اچ.آي.وي/ ايدز تنها به‌عنوان يك بيماري و حامل آن به‌عنوان بيمار شناخته نمي‌شوند. از آنجايي كه راه‌هاي انتقال اين بيماري بيشتر مربوط به رفتار انحرافي بشر بوده است، نسبت به اين بيماري يك استيگما شكل گرفته است. اين مقاله درپي بررسي تأثيري است كه استيگما بودن اين بيماري در جامعه ايران بر روي درمان اين بيماران و رابطۀ متقابل پزشك و بيمار اچ. آي. وي مثبت برجاي گذاشته است.روش: روش مورد استفاده قرار گرفته در اين مطالعه روش كيفي بوده است. جمع آوري داده‌ها با استفاده از تكنيك مصاحبه انجام گرفته كه براي مصاحبه با بيماران اچ. آي. وي مثبت از مصاحبه عميق و براي مصاحبه با پزشكان متخصص عفوني از مصاحبه نيمه ساخت يافته استفاده گرديده است. اين مطالعه در مركز مشاوره و بخش عفوني بيمارستان امام خميني انجام گرفته است و شش نفر از مراجعان مركز مشاوره رفتاري و هفت نفر متخصص بيماري‌هاي عفوني انتخاب شده‌اند.يافته‌ها: استيگماي ايدز ترس‌هاي نابجايي را در جامعه پزشكي برانگيخته است كه كنش متقابل پزشك و بيمار اچ. آي. وي مثبت را تحت تأثير قرار داده و در بسياري موارد موجب تبعيضات درماني براي اين بيماران شده است.نتيجه‌گيري: براساس نتايج به دست آمده استيگماي ايدز تأثير نامطلوبي در جامعۀ پزشكي ما داشته است و اين مسئله مانعي براي دستيابي بيماران مبتلا به اچ. آي. وي/ ايدز به حقوق درماني برابر مي‌باشد. نتايج نشانگر نقش استيگما در تبديل اين بيماري به يك پديدۀ اجتماعي فرهنگي مي‌باشد. پزشكان نيز مانند ديگر آحاد جامعه تحت تأثير ارزش‌ها، هنجارها و برساخت‌هاي جامعه قرار دارند.