بررسي تأثير برنامه‌هاي توانبخشي مبتني بر جامعه بر ميزان كيفيت زندگي سالمندان كهريزك: يك مطالعه مورد ـ شاهدي

مقدمه: افزايش پيشرونده جمعيت سالمند در بسياري از كشورهاي توسعه‌يافته موجب معطوف شدن توجه به مسايل اين گروه سني شده است. از جمله روش‌هايي كه در دهه‌هاي اخير براي مقابله با مشكلات سالمندان و ديگر گروه‌هاي خاص به‌كار گرفته شده، برنامه‌هاي توانبخشي مبتني بر جامعه است. اجراي چنين برنامه‌هايي در كشورهاي مختلف از جمله ايران مراحل اوليه رشد خود را مي‌گذراند. هدف از اين پژوهش، بررسي تأثير اين برنامه‌ها در ميان سالمندان كهريزك و تأثير آن بر كيفيت زندگي آنان است.روش: روش اين مطالعه مورد ـ شاهدي است بوده است. در اين مطالعه 100 نفر از سالمندان 60 سال به بالاي آسايشگاه كهريزك (شعبه كرج) به روش نمونه‌گيري كاملاً تصادفي انتخاب شدند. اين افراد در دوگروه 50 نفري آزمون و شاهد قرار گرفتند. ويژگي اصلي تفكيك دو گروه، شركت يا عدم شركت در برنامه‌هاي توانبخشي مبتني بر جامعه بوده است. اطلاعات مورد نياز با استفاده از تكنيك پرسشنامه و مصاحبه جمع‌آوري شده است.يافته‌ها: نتايج نشان‌دهنده تفاوت ميان دو گروه آزمون و شاهد است به‌طوري‌كه سالمنداني كه در برنامه‌هاي توانبخشي مبتني بر جامعه شركت داشته و خدمات معناداري را دريافت كرده‌اند از ميزان كيفيت زندگي بالاتري برخوردار بوده‌اند.نتيجه‌گيري: با وجودي كه مدت زيادي از اجراي برنامه‌هاي توانبخشي مبتني بر جامعه در كهريزك نمي‌گذرد، اما همان طور كه در نظريه‌ها و مدل‌هاي نظري مشخص شده بود افراد شركت‌كننده در اين برنامه‌ها با بازگشت به اجتماع و انجام فعاليت‌هاي مختلف هويت فردي و اجتماعي خويش را باز يافته و توانسته‌اند در مقايسه با ديگر سالمندان از كيفيت زندگي بالاتري برخوردار شوند.