وفاداري؛ مطالعه تطبيقي ميان آموزه‌هاي اخلاق اسلامي و اصول اخلاق پزشكي

پيش‌زمينه و هدف: وفاداري از هنجارهاي مهم اخلاق پزشكي است كه در ارتباط پزشك با بيمار معنا پيدا مي‌كند، هرچند از جمله اصول چهارگانه اخلاق پزشكي به حساب نيامده است. وفاداري در اخلاق پزشكي شامل فعاليت و جديت براي پيمان، انجام و تكميل تعهد، برقرار كردن و ادامه دادن ارتباط و حفظ اعتماد و رازداري مي‌باشد. از آنجا كه اين هنجار حرفه‌اي متناظري در اخلاق فضيلت‌گراي اسلامي دارد، در اين پژوهش بر آن هستيم تا با نگاهي گذار به ارزش و جايگاه وفاداري (وفاي به عهد و وفاي به عقد) در آموزه‌هاي ديني، در مقايسه‌اي تطبيقي، به ارزيابي اين دو ارزش اخلاقي بپردازيم.مواد و روش كار: اين پژوهش به صورت تحليلي ـ توصيفي انجام و اطلاعات آن با روش كتابخانه‌اي جمع‌آوري شده است. پس از توضيح مفاهيم و مباني وفاداري در اخلاق پزشكي، همچنين اخلاق فضيلت‌گراي اسلامي، در بررسي تطبيقي، اشتراك‌ها و تفاوت‌هاي اين دو دستگاه اخلاقي در مسأله وفاداري تبيين مي‌شود.يافته‌ها: وفاداري در اخلاق پزشكي به‌معناي حفظ منافع بيمار در برابر ساير گروه‌ها است. اين واژه هرچند در متون اخلاق ديني نيز به‌كار مي‌رود، اما مفهوم آن از يك‌سو، با گستردگي بيشتري، شامل تمام روابط فردي و اجتماعي انسان با خود و خداوند و ديگران مي‌شود و از سوي ديگر، با محدوديت بيشتري، تنها شامل تعهدات و قراردادهاي تنظيم شده بين افراد مي‌شود. از اين‌رو، فضيلت وفاداري به‌عنوان يك آموزه اخلاق ديني با رفتاري ارزشي در اخلاق حرفه‌اي پزشكي همپوشاني كاملي ندارد.