ارزيابي فضاي سبز شهري جهت مكان‌يابي پارك هاي محله اي (مطالعه موردي منطقه ۷ شهر تهران)

رشد روزافزون شهرها، افزايش جمعيت شهري و پيامدهاي آن از يك‌سو و مساله‌ كمبود زمين براي اسكان از سوي ديگر باعث عدم تمايل شهرداري ها در عملي نمودن استانداردهاي فضاي سبز شهري شده است، به‌گونه‌اي كه شهرها به‌تدريج به شكل خوابگاه هاي عمومي درآمده اند. اين در حالي است كه فضاي سبز به‌عنوان ريه هاي تنفسي شهر به شمار رفته و فقدان آن به معني عدم وجود سلامت جسمي و رواني شهرها قلمداد مي گردد. لذا اين تحقيق به‌منظور ارزيابي فضاي سبز شهري جهت مكان‌يابي پارك هاي محله اي با استفاده از مدل‌هاي فضايي و سنجش‌ازدور و به روش تحليلي-كاربردي انجام‌گرفته است. ازاين‌رو براي محاسبه سرانه فضاي سبز در سطح منطقه ابتدا با استفاده از شاخص تفاضلي نرمال شده پوشش گياهي مربوط به داده هاي سنجنده استر، سرانه فضاي سبز در سطح منطقه 55/3 مترمربع براي هر نفر محاسبه گرديد كه نسبت به حداقل سرانه ها بسيار پايين تر مي باشد. بنابراين جهت مكان‌يابي پارك هاي محله‌اي از مدل تحليل سلسله‌مراتبي استفاده شد. نتايج حاكي از آن است كه از مساحت 1536 هكتاري منطقه 1190 هكتار معادل 4/77 درصد از كل مساحت منطقه داراي وضعيتي كاملاً مناسب جهت گسترش فضاي سبز است. بنابراين، نتايج اين مطالعه مي‌تواند به برنامه ريزان شهري براي درك و اولويت‌بندي مسايل شهري و يافتن راه‌حل‌هايي براي رفع مشكلات ناشي از كمبود فضاي سبز كمك شاياني نمايد.