اثر دكسمدتوميدين موضعي بر دوز آرام‌بخشي طي لوله‌گذاري تراشه به حالت بيدار

مقدمه: استفاده از داروي دكسمدتوميدين وريدي در انسدادهاي عصبي موضعي و يا نورواگزيال جهت ايجاد بي دردي و يا افزايش طول مدت انسدادهاي حسي و حركتي طي ساليان اخير رواج يافته است. مطالعات اندكي به بررسي عوارض تجويز موضعي اين دارو پرداخته اند. مطالعه حاضر باهدف بررسي اثرات تجويز دكسمدتوميدين موضعي بر ميزان مصرف پروپوفول حين انجام لوله گذاري تراشه به حالت بيدار طراحي و انجام گرفته است. مواد و روش ها: اين كارآزمايي باليني بر روي بيماران داراي انديكاسيون انجام نازوتراكئال لوله گذاري به روش فيبراپتيك انجام شده است. بيماران بر اساس جدول اعداد تصادفي به دو گروه دكسمدتوميدين وريدي و دكسمدتوميدين موضعي تقسيم شدند. بي حسي موضعي با استفاده از ليدوكائين در تمام بيماران انجام گرفته و بعد از لوله گذاري نيز از انفوزيون پروپوفل جهت حفظ بيهوشي استفاده شد. پارامترهاي قلبي عروقي، ميزان اشباع اكسيژن شرياني و سطح بيهوشي در طول انجام پروسيجر ارزيابي شده و همچنين ميزان دوز موردنياز پروپوفل در تمام بيماران ثبت شد. يافته ها: مجموعاً 64 بيمار با ميانگين سني 9/13 ± 9/44 در اين مطالعه موردبررسي قرار گرفتند كه ازاين بين 35 نفر (7/54 درصد) زن بودند. پارامترهاي قلبي عروقي و ميزان اشباع اكسيژن شرياني پايه در دو گروه تفاوت معني داري با هم نداشتند. ميزان دوز پروپوفل موردنياز در دو گروه دكسمدتوميدين موضعي و كنترل ازنظر آماري معنادار بود. (0/001 < P) نتيجه گيري: به نظر مي رسد استفاده از دكسمدتوميدين موضعي مي تواند از ميزان مصرف داروي بيهوشي در طول انجام پروسيجر بكاهد. اين اثرات دكسمدتوميدين موضعي بدون ايجاد عوارض و اثرات سيستميك مانند كاهش اشباع اكسيژن شرياني و افت ضربان قلب مي باشد.