بررسي رابطه خود ميان بيني با سازگاري اجتماعي دانشجويان

A Study of Relationship between Egocentrism and Social Adjustment

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف تعيين رابطه خود ميان بيني با سازگاري اجتماعي دانشجويان انجام شده است. روش: در اين مطالعه از نوع همبستگي 308 دانشجوي دانشگاه پيام نور(به تفكيك 158 زن و 150 مرد) از بين دانشجويان دانشگاه پيام نور، ‌به روش نمونه گيري طبقه‌اي در دسترس انتخاب شدند و پرسشنامه‌هاي افسانه پردازي شخصي و خيال پردازي (1967) براي سنجش خود ميان بيني و پرسشنامه‌ي سازگاري اجتماعي (1939) را تكميل كردند. داده‌هاي بدست آمده با استفاده از ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون چند متغيري گام به گام مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: تحليل داده‌ها نشان داد كه ميان افسانه پردازي شخصي و سازگاري اجتماعي در سطح 01/0p< رابطه مثبت و معنا داري وجود دارد. اما بين خيال پردازي و سازگاري اجتماعي رابطه معنا داري وجود ندارد، علاوه بر اين پژوهش نشان داد كه افسانه پردازي شخصي به ميزان 9/8 درصد از واريانس سازگاري اجتماعي را تبيين مي‌كند. نتيجه گيري: بر اساس نتايج اين پژوهش دانشجويان از راه افسانه پردازي هاي خود ميان بينانه، سازگاري اجتماعي خود را حفظ مي‌كنند.

Aim: the purpose of this research was investigating the relationship between egocentrism and social adjustment among students. Method: For this purpose, 308 students (158 women and 150 men) of Payame Noor university were sled by available categorized sling. They were asked to complete Social Adjustment Questionnaire (1939) as well as Personal Fable and Imaginary Audience Questionnaire (1967) in order to evaluate their egocentrism. Then, the achieved data was analyzed by Piersons conjunction coefficient and step by step multivariable regression. Findings: The results indicated that there is a meaningful and positive relationship between personal fable and social adjustment.