تبيين تطبيقي مداخله شوراي امنيت و ناتو در بحران هاي كوزوو و ليبي

Comparative Explanation Security Council and NATOs intervention in Kosovo and Libya crises

يكي از مداخلات نظامي مهم كه داراي بعد سياسي و حقوقي بوده است و مي باشد، مداخله نظامي ناتو در بحران كوزوو (1998) و ليبي (2011) مي باشد. باتوجه به متفاوت بودن شوراي امنيت و ناتو به عنوان دو نهاد بين المللي از يك سو و نيز مكمل يكديگر بودن كارويژه هاي آنها به ويژه بعد از فروپاشي شوروي از سوي ديگر،  سعي شده است در اين نوشتار با رويكردي حقوقيسياسي، به مطالعه تطبيقي واكنش شوراي امنيت و ناتو به دو بحران كوزوو (1998) و ليبي (2011) پرداخته شود. سؤالي كه اين نوشتار قصد بررسي و پاسخ به آن را دارد اين است كه با توجه به ملاحظات سياسي و حقوقي، مداخله نظامي ناتو در كوزوو و ليبي در پرتو نقش شوراي امنيت، از چه ويژگي خاص و منحصر به فردي برخوردار است؟ در پاسخ، با روشي تحليلي تاريخي استدلال مي گردد كه مداخله ناتو و شوراي امنيت در دو بحران ليبي و كوزوو به لحاظ سياسي مكمل و از ويژگي همپوشاني برخوردار است و به لحاظ  حقوقي ناتو و شوراي امنيت تأييد كننده و تقويت كننده مواضع همديگر هستند. در واقع، ناتو به انجام مداخلات نظامي اي پرداخته است كه يا شوراي امنيت مجوز آن را داده و يا اينكه بعدا موفق به كسب تاييد شوراي امنيت به عنوان پشتوانه حقوقي اقدام خود شده است. اين وضعيت حاكي از اين است كه شوراي امنيت و ناتو به لحاظ سياسي و حقوقي در جهت تنگ تر شدن و عميق تر شدن پيوندها حركت مي كنند.

One of the important military interventions which had a political and legal dimension is NATOs military intervention in Kosovo (1998) and Libya (2011). Due to the differences of the UN Security Council and NATO as two different international institutions, and the fact that they complement each others functions, especially after the collapse of the Soviet Union, the writer is going to study the reaction of these two institutions to Kosovo and Libya crisis comparatively, with a legalpolitical approach in this paper. The writer is going to answer the question that: What are the unique features of NATOs intervention in Kosovo and Libya, due to the legalpolitical considerations, and in the light of UN security councils role. In response, with an analyticalhistorical argument, the writer concludes that NATO and Security Councils interventions politically complement each other and legally reinforce each others positions. In fact NATO has done a military intervention which has been legally approved by the UN or has been approved by it later. This situation suggests that the Security Council and NATOs political and legal links has deepened and straighten.