اثربخشي طرحواره درماني به شيوه گروهي در كاهش علائم اختلال اضطراب اجتماعي و افزايش سلامت اجتماعي

مقدمه:. مهمترين مسئله اي كه از مطالعات اضطراب اجتماعي برداشت مي شود اهميت قابل توجه تشخيص و درمان زودهنگام است. لذا اين پژوهش با هدف بررسي اثربخشي طرحواره درماني به شيوه گروهي در كاهش علائم و سلامت اجتماعي دانشجويان مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعي انجام شد. روش: پژوهش حاضر نيمه آزمايشي بود كه در آن از طرح پيش آزمون ـ پس آزمون با گروه كنترل استفاده شد. 35 دانشجوي مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعي مراجعه كننده به مراكز مشاوره دانشگاههاي شهر كرمانشاه با تشخيص روان شناس و روانپزشك به روش نمونه گيري هدفمند انتخاب شدند و به مدت 10 جلسه تحت درمان گروهي با مدل طرحواره درماني يانگ قرار گرفتند. به منظور گردآوري داده ها از پرسشنامه باليني چندمحوري ميلون (MCMI)، مصاحبه باليني ساختار يافته براي اختلالهاي محور يك در IV DSM- (SCID)، پرسشنامه هراس اجتماعي (SPIN)، پرسشنامه فرم بلند طرحواره يانگ (YSQ-L 2) و پرسشنامه سلامت اجتماعي استفاده شد. يافته ها: نتايج نشان داد كه طرحواره درماني به شيوه گروهي به طور معني داري باعث كاهش فعاليت طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه در تمام حوزه ها و به دنبال آن سبب كاهش معني دار در نشانه‌هاي اختلال اضطراب اجتماعي و بهبود سلامت اجتماعي بيماران شد. نتيجه گيري: طرحواره درماني به شيوه گروهي در كاهش فعاليت طرحواره‌هاي ناسازگار اوليه، درمان اختلال اضطراب اجتماعي و افزايش سلامت اجتماعي دانشجويان از كارايي و اثربخشي لازم برخوردار است.