مديريت سود واقعي، سطوح و ارزشيابي نگهداشت وجه نقد در شركت‌ها

مديريت سود از طريق اقلام واقعي، يكي از پيامدهاي مهم تضاد منافع بين سهامداران و مديران مي باشد و يكي از مهمترين مواردي كه مديران بايد در مورد آن به مالكان پاسخگو باشند، چگونگي به كار گرفتن وجوه داخلي است كه بر ارزشيابي سهامداران از نگهداشت وجه نقد، مؤثر مي باشد. هدف اين مقاله، شناخت رابطه بين مديريت سود واقعي و سطوح و ارزشيابي نگهداشت وجه نقد بوده است. در اين مقاله براي اندازه‌گيري مديريت سود از مدل هاي رويكودري (2006) و جني (2010) و براي اندازه گيري ارتباط نگهداشت وجه نقد و مديريت سود از مدل هاي تعديل يافته اوپلر (1999) و فاما و فرنج (1998) استفاده شده است. براي آزمون فرضيه ها از مدل رگرسيون خطي چند متغيره و روش حداقل مربعات تعميم يافته تلفيقي استفاده شده است. نتايج حاكي از اين بوده است كه، بين مديريت سود واقعي و نگهداشت وجه نقد ارتباط مثبت و معناداري وجود دارد و سرمايه گذاران نگهداشت وجه نقد را در شركت هاي با مديريت سود واقعي در سطح بالا، كاهش مي دهند.