ساختار تكيه و آهنگ زبان شمس تبريزي در مقالات

Structure of Stress and Intonation in Shams-e Tabrīzī’s Maghālāt

تكيۀ واژه برجستگي‌‌اي است كه به يكي از هجاهاي واژه داده مي‌‌شود. تكيه، در زبان فارسي، با برخورداري از ابزار لازم (شدت، زير و بمي) و جاي‌گاه دستوري خاص، در جهت تبيين و تفهيم مطالب نقش دارد و در كنار آهنگ حاصل از برجستگي نمود خاص مي‌‌يابد. آهنگ از تكيه جدا نيست. هر جا كه تكيه هست ارتفاع صوت بيش‌تر مي‌‌شود و در هيچ موردي يكي را جداي از آن ديگري نمي‌‌توان يافت. مقالات شمس تبريزي به عنوان مجموعه‌‌اي ارزنده از گفتارها و خطابه‌‌هاي شمس تبريزي دربردارندۀ مطالب گرانبهايي است كه درك و تفهيم آن تا حدي با دشواري همراه است. نگارندگان به بررسي تكيه و آهنگ به عنوان ويژگي دستوري خاص گفتار و خطابه، كه در سخنان شمس نمود بارزي دارد، پرداخته و نشان داده‌اند كه توجه به اين عامل سهولت درك و تفهيم مطالب اين مجموعۀ باارزش را در پي دارد و نيز اين امر نشان از آن دارد كه شمس در مقالات، كه مجموعه‌‌اي از سخنان خطابي و تعليمي است، از تكيه و آهنگ به عنوان عوامل آوايي سخن، به منظور تأثير بر مخاطب، به نحو احسن بهره برده است.

Stress is the prominence given to a particular syllable in a word. In Persian language, stress, benefiting from intensity and pitch, once used in the appropriate part of speech, clarifies the purpose and along with intonation, produced by prominence, becomes distinguished. Both, stress and into nation, normally come together as stress creates a high pitch and consequently derives attention. MaghālāteShamseTabrīzī, comprising Shams’ acclaimed speeches, is difficult to understand to a certain extent. This article is engaged with discussing how Shams has devised the stress and intonation as a special grammatical character in Maghālāt, a compilation of his sermons and educational advice, to strongly influence his audience.