مهندسي فرهنگي و الگوي تعامل سازمان‌هاي فرهنگي كشور

ايجاد همكاري و هماهنگي ميان سازمان‌هاي فرهنگي از ديرباز مورد توجه و دغدغه مديران و دلسوزان نظام فرهنگي جمهوري اسلامي ايران بوده است. اكنون كه نزديك به دو دهه از تصويب اولين قانون در راستاي ايجاد هماهنگي ميان دستگاه‌هاي فرهنگي مي‌گذرد به مراتب بيشتر از گذشته، دغدغه عدم هماهنگي ميان سازمان‌هاي فرهنگي، ذهن و فكر مسئولان را به خود مشغول كرده است. اين امر مبين اين نكته است كه راهكارهاي ارائه‌شده تا كنون نتوانسته است اين دغدغه را برطرف سازد و همچنان نيازمند الگويي كارآمد و اثربخش در اين زمينه‌ايم. هدف ما در اين مقاله اين است كه در ابتدا ضمن بيان مسئله و مشكلي كه در حال حاضر وجود دارد، به بررسي انتقادي راهكارها و تحقيقاتي كه تا كنون در اين زمينه ارائه شده، بپردازيم و در ادامه با استفاده از دو رويكرد شبكه‌اي و مسئله‌محوري، الگوي پيشنهادي خود براي ايجاد تعامل و همكاري ميان سازمان‌هاي فرهنگي را با عنوان «الگوي شبكه‌اي ‌مسئله‌محور» ارائه كنيم.