سياستگذاري اداره مخازن مشترك نفتي و گازي: مطالعه موردي ميادين مشترك ايران و عراق

Best Interaction Policy in Joint Fields Governance between States; the case of Iraqi-Iranian Joint Fields

ايران ميادين مشترك متعددي با كشورهاي همسايه دارد. بهره‌برداري يك‌جانبه در حالي تاكنون سياست رايج ايران در مديريت ميادين مشترك بوده است كه در اين مقاله نشان داده مي‌شود تحت شرايطي همكاري در اداره ميدان با دولت شريك منافع ملي را بيشتر  تأمين مي‌كند. اين مطالعه با بررسي ابعاد مختلف فنياقتصادي، سياسي و حقوقي موضوع، مدلي جهت اولويت‌بندي مبتني بر هزينه و فايده الگوهاي اداره ميدان ازنظر  تأمين منافع عمومي كشور ارائه داده است. اين بررسي‌ها درباره ميادين مشترك بين ايران و عراق به‌عنوان مطالعه موردي به كار گرفته‌شده‌اند. در نهايت نتيجه گرفته‌شده كه لازم است ايران گفتگوها با دولت عراق را براي رسيدن به يك الگوي همكاري آغاز كنرده و اين پيشنهاد مطرح شده است كه همكاري‌ها از ميادين كوچك و دست‌نخورده آغاز و به ميادين بزرگ و درحال‌توسعه و استفاده از الگوهاي وسيع‌تر همكاري گسترش يابد.

Iran shares many fields with neighbors. Solo exploitation has been Iran’s prevalent policy in the governance of its joint fields whereas it is adduced that in some cases national interests will be best met through the cooperated governance of joint fields. This article studies various technoeconomic, political and juridical aspects of the issue. It, then, postulates a costbenefit model in providing general national interests to prioritize field’s governance patterns. This method has been applied to IraqiIranian joint fields as a case study. It is concluded that Iran should commence negotiation with Iraq looking for a cooperation pattern. It has been recommended that cooperation should begin from small green fields then be expanded to giant brown ones under extended cooperation patterns.