بررسي نمود استمراري و نام در زبان اشاره ايراني

A Survey of continuative and perfective Aspects in Persian Sign Language

زبان اشارۀ ايراني، زباني ديداري/فضايي است كه با دارا بودن ساختار نحوي و معنايي خاصّ خود در جامعۀ ناشنوايان در سرتاسر ايران با تفاوت لهجه­هاي مختلف، رشد كرده است. وجود اشارات قراردادي در اين زبان اثبات مي­كند كه زباني حقيقي است و تنها مجموعه اي از تصاوير در فضا نمي باشد. انگيزۀ اصلي انجام پژوهش حاضر با بررسي نمود در زبان اشارۀ ايراني، معطوف كردن توجّه زبان شناسان به يكي از ويژگي هاي زباني اين زبان است، تا بتوان آنها را از خصوصيات و طبيعي بودن آن آگاه كرد، چرا كه در جامعۀ ناشنوايان از اهمّيت و ارزش بالايي برخوردار است و تاثير مستقيمي بر روي زندگي آنها دارد. سؤال اصلي كه در اين پژوهش مدّ نظر قرار گرفته آن است كه در اين زبان مقولۀ نمود (استمراري و تام) به چه صورت نشان داده مي شود. يافته هاي اين پژوهش مشخّص نمود كه در زبان اشارۀ ايراني جهت مشخّص كردن نمود از روش هاي مختلفي استفاده مي شود. نمود استمراري از طريق تكرار در حركات فعل بيان مي شود و نمود تام با استفاده از نشانگر مجزاي واژگاني تمام شدن بيان مي شود كه جايگاه اين نشانگر بعنوان مشخّصۀ نمود در پايان عبارت بعد از فعل اصلي است كه بخوبي مبيّن معني كامل شدن عمل است.

Persian Sign Language as a visual/ spatial language is still in its developmental stage. This language has a special linguistics structure and like other sign languages, it is different from its surrounding spoken language. PSL has some options to show aspectual meanings. In this paper, we consider one of the most common aspectual form (completive aspect). Like other sign languages, PSL signers use FINISH to show the perfect aspect. This lexical marker occurs after the main verb with the grammatical function of indicating that the action described by the verb was completed before the time of utterance.