بررسي تطبيقي اجماع پكن و اجماع واشينگتن

A Comparative Study of the Beijing Consensus and Washington Consensus

اتخاذ رويكرد مناسب براي توسعه، يكي از موضوعات مهم در اقتصاد سياسي بين‌الملل است. برنامه‌هاي ارايه شده در اجماع واشينگتن، از رويكردهاي غالب در اين زمينه است. اما در سال‌هاي اخير، با رشد خيره‌كننده اقتصاد چين، توجه بسياري از صاحب‌نظران به اين موضوع جلب شده كه چين در حال تبديل به الگوي جديد توسعه براي كشورها است؛ كه از آن به اجماع پكن ياد مي‌شود. متاثر از اين شرايط، سيوال اصلي پژوهش اين است كه شباهت‌ها و تفاوت‌هاي اجماع واشينگتن و اجماع پكن كدامند؟ تا چه حد اجماع پكن مي‌تواند به الگوي جديد توسعه براي كشورهاي خواهان توسعه تبديل شود. بنابر فرضيه، به نظر مي‌رسد، شباهت‌هاي دو مكتب تاكيد بر صادرات، تجارت آزاد و الگوي توسعه‌گرايي در مقولات اقتصادي و سياسي از سوي هر دو مكتب است. تفاوت‌ دو مكتب در تاكيد اجماع پكن بر دولت محوري و اقتدارگرايي در توسعه، تلفيق جغرافياي اقتصادي و سياسي و تاكيد بر اقتصاد مبتني‌بر نوآوري است كه در اجماع واشينگتن ناديده گرفته شده است. چهارچوب نظري موضوع، مبتني‌بر اقتصاد سياسي دولت محور رابرت گيلپين است. براي بررسي موضوع نيز از روش پژوهش علّي – مقايسه‌اي استفاده شده است.

Making an appropriate approach for developing economies is always important in international political economy. For many years, the Washington Consensus has been one of the preponderate approaches for developed and developing countries. But, rising economy has encouraged many experts to think that China could be a new model in international political economy that is called the Beijing Consensus. So, questionably, what are differences and similarities between the Beijing Consensus and the Washington Consensus? Hypothetically, similarities are export-led economic growth, free trade and developmental model. Their differences are state-centric approach and Chinese authoritarianism, integration of economic geography and political geography and emphasizing on innovational economy that the Washington Consensus has ignored. The analytical perspective of this article is based on Gilpin’s state-centric approach to analysis of the international political economy. This article will employ comparative method as its methodology.