رفتارشناسي راي‌دهي چين در شوراي امنيت سازمان ملل: مورد ايران و افريقا

A Study of Chinese Voting Behavior in the United Nations’ Security Council: Case Studies of Iran and Africa

تجربه بازيگر قرباني، تلاش براي تحكيم حكمراني متمركز و خيزش اقتصادي گسترده، منجر به تغيير رفتارهاي راي‌دهي چين در شوراي امنيت شد. بدين ترتيب، پرسش از چرايي گشت و بازگشت‌هاي راي‌دهي چين به عنوان اهتمام اصلي پژوهش حاضر است. چنين تغييراتي برآيندي از دو لايه ايستارهاي سياسي پراگماتيكِ «منافع ملي» و «موقعيت و وجهه بين‌الملل» است. بر اين اساس، در صورتي كه منافع پكن در كشور هدف تابع تغييرات شكننده نشود و مكانيسم‌هاي نهادي ديگري براي تغيير ايستارهاي دولت هنجارشكن وجود نداشته باشد، چين به توليد ايتلاف آرا مي‌پردازد. بدين ترتيب، پژوهش حاضر با كاربست تيوري امنيت و مسيوليت جمعي و روش شناسي تحليلي- تطبيقي به آزمون فرضيه مي‌پردازد. براساس يافته‌هاي پژوهش، ميزان اهميت استراتژيك موضوع سياسي، منجر به تغيير ايستارها و رفتارهاي پكن در شوراي امنيت مي‌شود. به ديگر سخن، پكن درصدد كسب دستاوردهاي حداكثري، با هزينه‌ها و مسيوليت‌هاي حداقلي سياسي است.

The experience of victimized actor, making efforts for consolidating centralized governance and widespread economic rise led to change in Chinese voting behavior in the UN Security Council. This article tries to study how China votes in the Security Council. Changes in voting behavior are the result of pragmatic political attitudes to ensure “national interests” and “international status and prestige”. For this reason, if Beijing’s interests in the target country are not undergone fragile changes and there are no other institutional mechanisms for changing the attitudes of a government that violates the norms, China will form a voting coalition. By this way, this article tests the hypothesis by applying the theory of security and collective security and methodology. According to the findings, change in Beijing’s attitudes and behavior depends on the degree of the strategic importance of the political issue. In other words, Beijing tries to gain maximum benefits with minimum political costs and responsibilities.