جايگاه تشيع در اندلس در مقايسه با مذاهب ديگر (تحليلي بر علل گسترش نيافتن تشيع در اندلس)

The Position of Shiite in Comparison with other Sects in Andalusia

مسلمانان از سال ۹۲ تا ۸۹۸ ق/۷۱۱ تا ۱۴۹۲ م، در اندلس حضور داشتند و اين منطقه بخشي از دنياي اسلام محسوب مي شد. با بررسي جايگاه تشيع در اندلس، اين مسئله براي ما آشكار مي شود كه در دوره حاكميت مسلمانان در اين سرزمين، تشيع نفوذ و گستردگي نداشت و اندلس وضعيت متفاوتي با مناطق شرقي خلافت داشت. عواملي چند موجب شد كه در اين منطقه از جهان اسلام، تشيع نتواند از كثرت جمعيت برخوردار شود. اين عوامل را مي توان اين گونه برشمرد: فعال نبودن اصحاب و راويان روايات ائمه(ع) در آنجا؛ حضور نداشتن گسترده قبايل و خاندان هاي شيعي؛ حاكميت امويان كه مخالف هرگونه انديشه و تفكر با بن مايه هاي شيعي بودند؛ حاكميت مذهب اوزاعي و بعد از آن مالكي كه مخالف تفكر و انديشه هاي شيعي بودند. اين مقاله در پي بررسي اين عوامل است.

From 92 to 898 A.H, Muslims settled in Andalusia. This region was regarded as one of the part of Islamic world. The outcome of this study demonstrates that Shiite had different circumstances compared with eastern districts of Khelafat in Andalusia during Muslims era. This essay tries to examine the reasons of Shiites weakness in this region. The reasons such as the absence of followers and companions of Imams and Shiite tribes in Andalusia, the dominance of Omaviyan, Uzai and Maleki groups that were the opponents of Shiite can be considered.